تذکره میخانه
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَذْکِرۀ مِیْخانه، نخستین تذکرۀ مشتمل بر زندگی‌نامۀ ساقی‌نامه‌سرایان و ذکر ساقی‌نامه‌های آنان که
ملاعبدالنبی فخرالزمانی قزوینی ، متخلص به «عزتی» و «نبی» در سدۀ ۱۱ق/۱۷م در
هندوستان تألیف کرده است.
فخرالزمانی فرزند خلف‌بیگ در
۹۹۸ق/۱۵۹۰م در
قزوین به دنیا آمد.
از
تاریخ درگذشت او اطلاعی در دست نیست، اما می‌دانیم دست کم تا ۱۰۴۱ق/۱۶۳۱م زنده بوده است. وی بیش‌تر عمر خود را در هندوستان گذراند.
فخرالزمانی در ۱۰۲۲ق/۱۶۱۳م در اجمیر به دربار بهادر میرزا امان‌الله فرزند زمانه‌بیگ مهابت‌خان از امرای نامدار دربار جهانگیری راه یافت
و به سبب
مهارت در فن قصه‌دانی و قصه‌گویی، نخست به سمت قصه‌خوان و سپس به منصب کتابداری میرزا امان‌الله پذیرفته شد.
منصب جدید، امکان مطالعۀ کتاب‌های معتبر و زمینۀ مناسب را جهت تألیفات مستند و سودمند برای او فراهم ساخت. وی در همین ایام و در چنین موقعیتی طرح تألیف سه
کتاب از جمله تذکرۀ میخانه را ریخت.
فخرالزمانی حدود سال‌های ۱۰۲۳-۱۰۲۴ق/۱۶۱۴- ۱۶۱۵م به اقتضای علاقه و اقبال خوانندگان عصر به مطالعۀ ساقی‌نامه‌ها، تألیف نخستین اثر خود، یعنی تذکرۀ میخانه را در اجمیر آغاز کرد و در مدت یک
ماه ، ۱۵ ساقی‌نامه با شرح حال سرایندگان آن‌ها جمع‌آوری کرد.
آن‌گاه در ۱۰۲۸ق/ ۱۶۱۹م به پتنه رفت و با منابع و اطلاعاتی که در طول پنج
سال فراهم آورده بود، تذکرۀ میخانه را به نام سردارخان خواجه یادگار از امرای بزرگ دربار نورالدین محمد جهانگیرشاه (حک ۱۰۱۴ق/۱۶۰۵م) به پایان برد. مقابله و مقایسۀ دست‌نویس‌های گوناگونِ تذکرۀ میخانه نشان می‌دهد که مؤلف پس از ۱۰۲۸ق در کتاب خود تجدیدنظر کرده، و تغییراتی در آن داده است.
تذکرۀ میخانه در سه «مرتبه» (بخش)
تدوین شده است و مجموعاً شرح حال ۹۰
شاعر را در برمی‌گیرد. در مرتبۀ نخست، از شاعران درگذشته، و در مرتبۀ دوم، از شاعرانی که تا زمان تألیف تذکرۀ میخانه (۱۰۲۸ق) زنده بوده‌اند، از جمله خود مؤلف یاد شده است. فخرالزمانی در مرتبۀ سوم از شاعرانی که با آنان همنشینی داشته است، ولی تا
زمان تألیف کتاب، ساقی‌نامه‌ای نسروده بوده‌اند، یاد کرده است.
تذکرۀ میخانه بیش‌تر به نثری ساده و روان تألیف شده است، با این حال مؤلف در برخی مواضع، مانند
تعریف و
تمجید از شاعران، امیران و پادشاهان، و در مقدمۀ کتاب و آغاز هر فصل به نثر مسجع و مصنوع گرایش داشته است.
فخرالزمانی نخستین کسی است که ساقی‌نامه‌های فارسی را جمع آورده است و تذکرۀ تخصصی میخانه، تصنیفی کاملاً ابتکاری و در نوع خود بی‌نظیر است. شیوۀ وی در تألیف این کتاب بعدها مورد
تقلید بسیاری از نویسندگان قرار گرفته است.
مؤلف در بیش‌تر جاها مآخذ مورد استفادۀ خود را نام برده است؛ برخی از این منابع عبارت‌اند از مخزن اخبار میرمختار، تذکرۀ دولتشاه سمرقندی، جواهرالاسرارآذری، بهارستان و نفحات الانس جامی. همچنین مقایسۀ عبارات و محتویات تذکرۀ میخانه با برخی منابع از جمله تحفۀ سامی، نفایس المآثر، دیباچۀ دیوان عراقی و... مؤید استفادۀ مؤلف از این آثار است.
از مهم‌ترین اختصاصات این کتاب، می‌توان به این ویژگی‌ها اشاره داشت:
۱. تراجم شاعرانی که برخی از آن‌ها منحصر به فرد است.
۲. اشاره به نکات مهم از زندگی و آثار شاعران.
۳. ارجاع و استناد به منابع و قول اشخاص معتبر و موثق به طوری‌که مؤلف خود را «محقق اخبار» می‌نامد.
۴. رعایت جوانب علمی و تحقیقی.
۵. دقت در صحت مطالب و ضبط هزاران
بیت شعر فارسی از جمله ۵۳ ساقی‌نامه که برخی از آن‌ها در هیچ کتاب دیگری موجود نیست.
۶. باز نمودن گوشه‌هایی از اوضاع اجتماعی
هند ، و تعامل ادبی
ایران و هند، و سرانجام، روابط شاهان و امیران معاصر هند، دکن و ایران با شاعران دربار خود.
تذکـرۀ میخانه را که مؤلف از آن به عنوان «حاصل عمر» خود یاد می‌کند
می‌توان در شمار بهترین تذکره‌های فارسی محسوب داشت.
دست‌نویس‌های بسیاری از تذکرۀ میخانه در کتابخانه‌های
دنیا موجود است.
این تذکره، نخستین‌بار در لاهور (۱۳۴۵ق/۱۹۲۶م) به کوشش محمدشفیع لاهوری به چاپ سنگی رسید و سپس در ۱۳۸۱ق/۱۹۶۱م، احمد گلچین معانی آن را براساس دو نسخۀ معتبر و جدید با حواشی و تعلیقات مفصل و اضافات و مزایای فراوان به چاپ رسانید.
(۱) محمد شفیع، مقدمه بر تذکرۀ میخانه.
(۲) ذبیح‌الله صفا، تاریخ ادبیات در ایران، تهران، ۱۳۷۰ش.
(۳) عبدالنبی فخرالزمانی، تذکرۀ میخانه، به‌کوشش احمد گلچین معانی، تهران، ۱۳۴۰ش.
(۴) احمد گلچین معانی، تاریخ تذکره‌های فارسی، تهران، ۱۳۴۸ش.
(۵) محمدجعفر محجوب، «تذکرۀ میخانه»، سخن، تهران، ۱۳۴۱ش.
(۶) مصطفی مقربی، «تذکرۀ میخانه»، راهنمای کتاب، تهران، ۱۳۴۰ش.
(۷) منزوی، خطی مشترک.
(۸) علیرضا نقوی، تذکره‌نویسی فارسی در هند و پاکستان، تهران، ۱۳۴۳ش.
دانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «تذکره میخانه»، ج۱۴، ص۵۸۴۶.
