اگر در مبحث تداخل اسباب، نظریه عدم تداخل پذیرفته شود، این بحث پیش مى‌آید که مکلفى که ذمه او به تکالیف متعدد مشغول شده، آیا در مقام عمل، مى‌تواند به یک امتثال اکتفا کند یا باید چند امتثال نماید تا ذمه او آزاد شود.
مشهور اعتقاد دارند قاعده در این مورد - همانند بحث تداخل اسباب - عدم تداخل است؛ به بیان دیگر، اشتغال یقینی، اقتضاى برائتیقینى دارد و برائتیقینى نیز در گرو تعدد امتثال در این موارد است. یک استثنا در این مورد وجود دارد و آن جایى است که نسبت میان دو واجب عموم و خصوص من وجه باشد، مثل این که مولا بگوید: " اکرم عالما " و سپس بگوید: " اکرم هاشمیا "؛ در این جا اکرام فردى که هم عالم و هم هاشمى است باعث برائت ذمه مکلف مى‌گردد.
[۶]الموجز فى اصول الفقه، سبحانی، شیخ جعفر، ص۱۵۹ و ۱۶۰.
