تبیع بن عامر حمیری
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تُبَیع
بن عامر حِمْیَری (ابو عامرِ حِمْصی)، محدّث
قرن اول می‌باشد.
وی اهل حمص
شام و در اصل از یهودیان حِمْیر و ربیب (فرزندِ همسرِ)
کعب الاحبار بود.
برای او کنیه‌های متعددی ذکر کرده‌اند که از آن میان «
ابوعُبَیْد » (یا ابوعُبَیْده) مشهور است.
تبیع از مُخَضرمین بود و برخی مانند مزّی
از وی با عنوان «دلیلاً لِلنبّی» یاد کرده‌اند.
پیامبر اکرم او را به
اسلام دعوت کرد؛ اما وی در زمان حیات آن حضرت اسلام نیاورد و پس از رحلت پیامبر اکرم، در زمان
خلافت ابوبکر (۱۱ـ۱۳) و به گفته بعضی، در زمان
عُمَر مسلمان شد.
تبیع در زمان خلافت
عثمان و حکومت
معاویه بر شام (۲۳ـ۳۵) همراه لشکر مسلمانان به فرماندهی
جُنادة بن ابی امیه برای تسخیر جزیره رودِس در دریای اژه به آن‌جا رفت.
در همان زمان از مجاهدبن جَبْر، عالم و محدّث بزرگ تابعی،
قرآن آموخت.
تبیع از کعب الاحبار و
ابودرداء حدیث شنید و کسانی چون
مجاهدبن جَبْر،
جریربن زید،
رشدبن کَیْسان، ولیدبن عامر یَزَنی از او
حدیث روایت کرده‌اند.
در برخی منابع او را از طبقه اول و در برخی دیگر از طبقه دوم تابعین شام دانسته و‌گاه از طبقه علیای
تابعین در
حِمْص به شمار آورده‌اند.
تبیع در ۱۰۱ در
اسکندریه درگذشت.
برخی منابع پیشگوییهایی (مَلاحم) به او نسبت داده‌اند.
(۱) ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، (بیروت).
(۲) ابن حبّان، کتاب الثّقات، حیدرآباد دکن ۱۳۹۳ـ ۱۴۰۳/ ۱۹۷۳ـ۱۹۸۳.
(۳) ابن حجر عسقلانی.
(۴) ابن سعد، الطبقات الکبری، چاپ احسان عباس، بیروت (بی‌تا).
(۵) ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، چاپ علی شیری، بیروت ۱۴۱۵ـ۱۴۲۱/ ۱۹۹۵ـ۲۰۰۰.
(۶) ابن عساکر، مختصر تاریخ دمشق، لابن منظور، ج ۵، چاپ مأمون صاغرجی و احمد حمّامی، دمشق ۱۴۰۴/ ۱۹۸۴.
(۷) علی
بن عمر دارقطنی بغدادی، المؤتلف والمختلف، چاپ موفق
بن عبداللّه
بن عبدالقادر، بیروت ۱۴۰۶/ ۱۹۸۶.
(۸) ذهبی.
(۹) عبدالرحمان
بن ابی بکر سیوطی، حسن المحاضرة فی تاریخ مصر و القاهرة، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، ج ۱، (قاهره) ۱۳۸۷/۱۹۶۷.
(۱۰) یوسف
بن عبدالرحمان مزّی، تهذیب الکمال فی اسماء الرّجال، چاپ بشار عوّاد معروف، بیروت ۱۴۰۳ـ۱۴۰۵/ ۱۹۸۳ـ ۱۹۸۵.
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «تبیع بن عامر حمیری»، شماره۳۲۶۰.
