• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

تبر - به فتح تاء (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



مقالات مرتبط: تبر (مفردات‌قرآن).

تَبْر (به فتح تاء و سکون باء) از مفردات نهج البلاغه، به معنای هلاکت می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) از این واژه در خصوص برنامه‌ریزی در جنگ، استفاده نموده است.



تَبْر به معنای هلاکت آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «تبر تبرا: هلک.»
این واژه از باب تفعیل به معنی هلاک کردن می‌آید.


امام (صلوات‌الله‌علیه) به کمیل بن زیاد می‌نویسد: «فاّن تضییع المرء ماولّی و تکلّفه ما کفی لعجز حاضر و رای متبّر؛ ضایع کردن مرد مورد ولایت و خود را و زحمت‌ انداختن خود در آن‌چه کفایت شده ناتوانی حاضر و رای شکسته و هلاک شده می‌باشد.»
«متبّر»: اسم مفعول از باب تفعیل است.


این واژه یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.


۱. فیومی، أبو العباس، المصباح المنیر فی غریب الشرح الکبیر، ج۱، ص۷۲.    
۲. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۴۵۰، نامه۶۱.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «تبر»، ص۱۷۰-۱۶۹.    






جعبه ابزار