تاریخچه قربانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
قربانی به معنی نزدیکی انسان به
خدا از طریق اقدام به
ذبح یک
حیوان می‌باشد که در این مقاله به بررسی تاریجچه قربانی پرداخته می‌شود.
لفظ
قربانی در
عربی از
قرب گرفته شده و به معنای چیزی است که باعث نزدیکی به
خدا می‌شود.
ودر اصطلاح
تقرب جستن به خدا یا خدایان یا قوای فوق طبیعی، به وسیله پیشکشی که تقدیم می‌شود را قربانی می‌گویند.
ادوارد بارنت تایلور (۱۸۳۲-۱۹۱۷) اولین مردم شناسی که به طور علمی به تحقیق در زمینه قربانی پرداخت، معتقد است که قربانی هدیه‌ای به موجودات ماورای طبیعی بوده، تا علاقه آنها به قربانی کنندگان جلب شود و یا
دشمنی آنها را کاهش دهد.
بشر همواره با قربانی در پی ایجاد پیوند میان خود و مقدساتش بوده است. اگر چه برخی انسان‌ها به خاطر
ترس خود از عوامل طبیعی نظیر
صاعقه یا
زلزله با تقدیم هدایایی به خدایان ــ که برای هر یک از نادانسته هایشان خدایی قائل بودند ــ سبب آشتی ایشان یا جلب محبتشان می‌شده‌اند.
در عهد باستان قربانی،
هدایا و خوراکی‌هایی بود که با
مردگان به سبب ترس از
اموات دفن می‌کردند و طی زمان ارواح نیاکان مورد احترام واقع می‌شدند. و نزد اقوام سامی خدا، قربانی و قربانی کننده، با هم خویشاوند هستند و این پیوند طی مراسم جمعی خوردن قربانی مستحکم می‌شود. از جمله قربانی‌های عهد باستان، می‌توان از گوشت،
غلات، میوه‌ها، شراب‌ها و
روغن نام برد.
همان طور که بسیاری از انسان‌ها، در پرستش از
فطرت دور شده، به
عبادت خورشید و
حیوانات یا بت‌ها روی آوردند؛ عده‌ای نیز آیین قربانی را دستخوش امیال یا توهمات پوچ خود گرداندند. اموال مردمی که در پای بت‌ها به عنوان قربانی آورده می‌شد، به دست پلید موبدان معابد به یغما رفت و بدتر از آن آیین‌هایی که قربانی خدایان
دروغین خود را جان کودکان
معصوم و بی گناه قرار داد. به عنوان نمونه در بین سامی‌های آسیای غربی، پادشاه در مواقعی که مملکت در معرض خطری بود، پسر خود را فدای قوم خویش می‌کرد. وقتی پادشاه «موآب» (یک سلطنت باستانی درشرق بحرالمیت و درمحل
سوریه کنونی.) (Moab)، مورد هجوم اسرائیلیان قرار گرفت و حلقه محاصره تنگ شد، پسر ارشدش را، که قرار بود جانشین وی شود، گرفت و دستور داد در قربان گاه شهر ـ به عنوان فدیه‌ای به حضور خدایان ـ پیکر او را بسوزانند.»
این موضوع حتی در اقوام پیشرفته‌ای همچون آزتک‌ها (قومی با تمدن پیشرفته که در مکزیکو میزیست.) (Aztec) و اینکاهای (سرخپوستانی که تا زمان هجوم اسپانیا بر پرو مسلط بودند و تمدن شاخصی داشتند) (Inca) کشور پرو مشهود بود. کیش و آیین قربانی کردن بچه‌ها در پرو ـ مکزیکوی قدیم ـ رواج عظیمی داشته است. در پرو ادعا شده است که با تشکیل
حکومت و روی کارآمدن هر اینکای جدید، تا هزار طفل قربانی می‌شدند.
این آیین در کتب مذهبی
یهود در فصل قداشیم (مقدسات) مطرح است. پیروان یهود طی مناسکی ویژه برای
توبه،
اعتراف، تقدیس،
کفاره و شکر گذاری به انجام قربانی اعم از خونی و غیر خونی می‌پرداختند.
نظیر:
قربانی سوزاندن: که آن را «اولاه»؛ "بالا رونده" می‌نامیدند، چون معتقد بودند که دودش به مشام یهوه می‌رسد. لذا دود آنرا «رئاح نیخوآخ»؛ "رایحه آرامش بخش می‌خواندند.
قربانی سلامتی: که برای تقدیس خداوند بود و می‌بایست از حیوانات یا محصولات
کشاورزی تقدیم می‌شد.
قربانی
خطا و گناه: که برای کفاره گناه عمدی یا غیرعمدی، صورت می‌گرفت و انجام آن به عهده کاهن بود.
قربانی گاو سرخ: که در سفر «اعداد»، مشخصات آن ذکر گشته:
«به بنی اسرائیل بگو که گاو سرخ پاک، که در آن عیب نباشد و یوغ بر گردنش نیامده باشد، نزد تو بیاورند.
»
در مراسم قربانی کاهن خون قربانی را به
خیمه می‌پاشید و گاو را سوزانده خاکستر توسط شخصی طاهر با
آب مخلوط می‌گردید و از آن به عنوان آب تنزیه استفاده می‌شد.
این نوع قربانی زمانی صورت می‌پذیرفت که کسی در خیمه گاه یا بیرون از آن می‌مرد. هر کس
مرده را لمس کرده بود، به مدت هفت روز
نجس می‌شد و برای تطهیر، خود را با آب تنزیه می‌شست. (در واقع این نوع قربانی بر گرفته از همان مسئله ایست که در
سوره بقره به آن اشاره رفته که جوانی از بنی اسرائیل به
قتل رسید و
حضرت موسی دستور به
ذبح گاوی دادند تا با زدن خون آن به
مقتول وی
قاتل خود را معرفی کند. و نزدیک بود که از این فرمان سر باز زنند)
.
عید «فصح» (پسح): این عید، یادگار خروج یهودیان از
مصر است، یهودیان از سحرگاه پیش از
طلوع فجر، گوسفندی را تقدیس کرده، آن گاه رئیس
معبد آن را ذبح می‌نماید، سپس از خون ذبیحه بر روی دروازه خانه پاشیده تا یادآور خاطره خروج آنها از
مصر باشد.
عید «گیپور» یا «روز کفاره:» در این روز، یهودیان به قربانی بز یا پرنده‌ای همچون فاخته می‌پردازند تا
کفاره گناهانشان باشد. در این مراسم، آنها دو بز یا دو پرنده به محراب مقدس میآوردند؛ یکی را کشته دیگری را پس از اعتراف به گناه و مالیدن خون بر سر و گوش کسی که تطهیر می‌شود، در بیابان رها می‌سازند.
شیوه نگرش قوم
مسیح با یهود متفاوت است و سنت‌های دینی به شکلی عرفانی تفسیر می‌گردد. در آیین مسیح
حضرت عیسی مظهر قربانی است که به
صلیب کشیده شدنش انسان را از گناهان باز خریده و این را نوعی قربانی عرفانی برای همه انسان‌ها می‌دانند. مارسیون (Marsion) در تایید این دیدگاه میگوید:
«عیسی؛ خدای نیکوکار، با قربانی کردن خود، کفاره گناهان بشر را می‌دهد و انسان را از
اسارت نجات می‌دهد»
در
قرآن کریم جریان
ذبح حضرت اسماعیل بیان می‌شود، خداوند می‌فرماید:
«ففدیناه بذبح عظیم»
در منظر عرفانی و عمیق، خداوند به جز قربانی حیوان، جان و مال انسان‌ها را نیز به قربانی میپذیرد. اما نه بیهوده بلکه امثال
شهادت در این مکتب حکم قربانی است.
قربانی، در اسلام، رسمی متداول است که با انگیزه بسیاری از ادیان متفاوت می‌باشد. قربانی قبل از هر چیز به یاد خدا و با هدف قرب به درگاه او صورت میپذیرد و از صورت‌های زشت سوزاندن یا ذبح انسان و یا هدر رفتن گوشت قربانی خالی است بلکه نعمت قربانی را که برای خداوند سودی ندارد، برای بندگان محتاج می‌خواهد که رضایت حق در آنست. و در عوض قربانی کننده را به مدارج تکامل انسان می‌رساند. لذا در آیه ۳۶ و ۳۷
سوره مبارکه حج می‌فرماید:
«و البدن جعلناها لکم من شعائر الله لکم فیها خیر فاذکروا اسم الله علیها صواف فاذا وجبت جنوبها فکلوا منها و اطعموا القانع و المعتر کذلک سخرناها لکم لعلکم تشکرون• لن ینال الله لحومها و لا دمائها و لکن یناله التقوی منکم کذلک سخرها لکم لتکبروا الله علی ما
هداکم و بشر المحسنین»
«و شترهای فربه را برای شما از شعائر الهی قرار دادیم؛ در آنها برای شما
خیر و
برکت است؛ نام خدا را (هنگام قربانی کردن) در حالی که به صف ایستاده‌اند، ببرید و هنگامی که پهلوهاشان آرام گرفت (جان دادند) از
گوشت آنها بخورید، و مستمندان قانع و فقیران را نیز از آن
اطعام کنید. این گونه ما آنها را مسخر شما ساختیم تا شکر خدا را به جای آورید• نه گوشت‌ها و نه خون‌های آنها هرگز به خدا نمی‌رسد. آنچه به او می‌رسد
تقوا و پرهیزگاری شماست. این گونه خداوند آنها را مسخر شما ساخته، تا او را به خاطر آنکه شما را هدایت کرده است بزرگ بشمرید؛ و نیکوکاران را بشارت ده•
در آیه ۳۴ نیز اشاره به وجود این عبادت در امت‌های دیگر می‌فرماید :
«و لکل امة جعلنا منسکا لیذکروا اسم الله علی ما رزقهم من بهیمة الانعم»
«و ما برای هر امتی
شریعت و مراسمی مقرر فرمودیم تا به ذکر نام خدا پردازند که آنها از حیوانات بهائم ـ یعنی
گاو و
گوسفند و
شتر ـ روزی داد»
کلمه منسک اگرچه وسیع تر از قربانی است اما به قرینه «لیذکروا اسم الله» برمیآید که مصدر میمی و به معنای عبادتی مشتمل بر قربانی می‌باشد. و می‌فرماید ما در امت‌های گذشته، نیز پیشکش قربانی قرار داده بودیم.
ا) قربانی «هدی» که در
حج تمتع واجب است؛ که در حج تمتع، در منی
واجب است. که به عنوان قربانی، ابتدا شتر، سپس گاو و پس از آن، گوسفند بهتر است.
ب) قربانی «اضحیه» که در روز
عید اضحی (۱۰
ذی الحجه) صورت میپذیرد؛ که قربانی است که در روز دهم ذی الحجه انجام میگیرد و
مستحب است. و اگر کسی در
منی هدی واجب داشته باشد، از اضحیه کفایت میکند.
انگیزه این نوع قربانی، انگیزه‌ای عبادی و با یادآوری سنت قربانی حضرت ابراهیم است. قربانی روز اضحی نزد مسلمانان «عید قربان» نام دارد.
ج) قربانی برای کفاره ارتکاب کاری که در حین احرام، ممنوع است؛ کفاره
صید در حال
احرام و امور ممنوع دیگر نیز قربانی حیوانات است و تفصیل آن در کتب حج ذکر شده.
د) قربانی وفای به
نذر؛ که دو قسم دارد؛
۱) نذر شکرگزاری؛ شکرگزاری برای نعمتی است که خداوند عطا میکند.
۲) نذر «زجر» آن است که کسی نذر کند، اگر فلان کار ناپسند را انجام دهد، فلان قربانی را بدهد.
ه) قربانی عقیقه؛ در میان مسلمانان، قربانی «
عقیقه» هم به عنوان عملی مستحب، و هم برای سلامتی نوزاد، در هفته اول تولد صورت میپذیرد.
سایت پژوهه، برگرفته از مقاله «تاریخچه قربانی»، تاریخ بازبینی ۹۵/۱/۲۱.
