• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

تَأَذَّنَ (لغات‌قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف





تَاَذَّنَ: (وَ اِذْ تَاَذَّنَ رَبُّکَ)
«تَاَذَّنَ» به معنای اعلام کردن، و به معنای سوگند یاد کردن نیز آمده است و از باب‌ «تفعُّل»، به معنای اعلام با تاکید است، زیرا مادّه «افعال» از آن (ایذان) به معنای اعلام است و چون به باب «تفعُّل» درآید اضافه و تاکید از آن استفاده می‌شود.



ترجمه و تفاسیر آیات مرتبط با تَاَذَّنَ:


(وَإِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكَ لَيَبْعَثَنَّ عَلَيْهِمْ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ مَن يَسُومُهُمْ سُوءَ الْعَذَابِ إِنَّ رَبَّكَ لَسَرِيعُ الْعِقَابِ وَإِنَّهُ لَغَفُورٌ رَّحِيمٌ)(و نيز به خاطر بياور هنگامى را كه پروردگارت اعلام كرد: تا روز قيامت، كسى را بر آنها مسلّط خواهد ساخت كه همواره آنها را در عذاب سختى قرار دهد؛ زيرا پروردگارت مجازاتش سريع، و در عين حال، نسبت به توبه‌كنندگان آمرزنده و مهربان است.)
علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می‌فرماید: کلمه تاذن مانند کلمه اذن به معنای اعلام کرد است و لام در لیبعثن لام قسم و معنای آیه این است: به یاد آر آن وقتی را که پروردگارت اعلام کرد که سوگند خورده کسانی را بر ایشان بگمارد که دائما بدترین شکنجه‌ها را به آنان بچشاند، گماشتنی که با دوام و بقای دنیا ادامه داشته باشد.(دیدگاه شیخ طبرسی در مجمع البیان:)


(وَإِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكُمْ لَئِن شَكَرْتُمْ لأَزِيدَنَّكُمْ وَلَئِن كَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِي لَشَدِيدٌ)(و نيز به ياد آوريد هنگامى را كه پروردگارتان اعلام داشت: «اگر شكرگزارى كنيد، نعمت خود را بر شما افزون خواهم كرد؛ و اگر ناسپاسى كنيد، مجازاتم شديد است!»)
علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می‌فرماید: در مجمع البیان گفته است: تاذن به معنای اعلام است: و آذن و تاذن معنایشان یکی است، نظیر اوعد و توعد. جمله‌ (وَ اِذْ تَاَذَّنَ رَبُّکُمْ...)، عطف است بر جمله‌ (اِذْ قالَ مُوسی‌ لِقَوْمِهِ) و نسبتی که آیه بعدی‌ (قالَ مُوسی‌...)، با این آیه دارد همان نسبتی است که آیه‌ (وَ لَقَدْ اَرْسَلْنا مُوسی‌...)، با آیه‌ (کِتابٌ اَنْزَلْناهُ اِلَیْکَ لِتُخْرِجَ النَّاسَ مِنَ الظُّلُماتِ اِلَی النُّورِ) دارد، و تناسبی که گفتیم -این کلام ابتدایی است و از سخنان حضرت موسی نیست-، با سیاق کلام سازگارتر از نسبتی است که دیگر مفسران گفته‌اند.(دیدگاه شیخ طبرسی در مجمع البیان:)


۱. راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۷۰.    
۲. طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ج۶، ص۱۹۸.    
۳. اعراف/سوره۷، آیه۱۶۷.    
۴. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج۶، ص۵۰۵.    
۵. ابراهیم/سوره۱۴، آیه۷.    
۶. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج۱۰، ص۲۹۷.    
۷. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۱۷۲.    
۸. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۸، ص۳۸۶.    
۹. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۸، ص۲۹۶.    
۱۰. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۰، ص۹۹.    
۱۱. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۴، ص۳۸۵.    
۱۲. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۲۵۶.    
۱۳. ابراهیم/سوره۱۴، آیه۶.    
۱۴. ابراهیم/سوره۱۴، آیه۵.    
۱۵. ابراهیم/سوره۱۴، آیه۱.    
۱۶. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۲، ص۲۸.    
۱۷. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۲، ص۲۲.    
۱۸. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۳، ص۱۰۲.    
۱۹. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۶، ص۶۱.    



مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «تَأَذَّنَ»، ص۱۱۵.    






جعبه ابزار