بَکَّت (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَکَّت (به فتح باء و کاف) یکی از
مفردات نهج البلاغه، به معنای استقبال با شی‌ء مکروه، تبکیت خشونت و سخت گرفتن، سرزنش کردن و زدن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در مورد
مصقلة بن هبیره هنگام فرار به سوی
معاویه از این واژه استفاده نموده است.
این واژه یک‌بار در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
بَکَّت (به فتح باء و کاف) به معنای استقبال با شی‌ء مکروه، تبکیت خشونت و سخت گرفتن، آمده است.
چنان‌که گفته می‌شود: «
بَكَّتَه بَكْتاً: اسْتَقْبَلَهُ بِما يَكْرَه.»
موردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
هنگامی که مصقلة بن هبیره به طرف معاویه فرار کرد، امام (علیه‌السلام) درباره وی فرموده:
«فَما أَنْطَقَ مادِحَهُ حَتَّى أَسْكَتَهُ، وَ لا صَدَّقَ واصِفَهُ حَتَّى بَكَّتَهُ.» «او
ثنا گویش را به سخن در نیاورد تا ساکتش کرد و تعریف کننده‌اش را تصدیق نکرد تا پرخاشش نمود.»
این واژه یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بَکَّتَ»، ص۱۴۸.
