• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

بکت (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


منبع: مفردات نهج البلاغه (جلد ۱)

بَکَّت (به فتح باء و کاف) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای استقبال با شی‌ء مکروه، تبکیت خشونت و سخت گرفتن، سرزنش کردن و زدن می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در مورد مصقلة بن هبیره هنگام فرار به سوی معاویه از این واژه استفاده نموده است.


بَکَّت (به فتح باء و کاف) به معنای استقبال با شی‌ء مکروه، تبکیت خشونت و سخت گرفتن، آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «بکته بکتا: استقبله بما یکره.»
[۱] ابن منظور، لسان العرب، ج۲، ص۱۱.    


هنگامی که مصقلة بن هبیره به طرف معاویه فرار کرد، امام (علیه‌السلام) درباره وی فرموده: «فما انطق مادحة حتی اسکته و لا صدّق واصفه حتی بکّته؛
[۲] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۸۵، خطبه۴۴.    
او ثنا گویش را به سخن در نیاورد تا ساکتش کرد و تعریف کننده‌اش را تصدیق نکرد تا پرخاشش نمود.»

این واژه یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.

۱. ↑ ابن منظور، لسان العرب، ج۲، ص۱۱.    
۲. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۸۵، خطبه۴۴.    


قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بَکَّتَ»، ص۱۴۸.    


رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
جعبه ابزار