بَهِه (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَهِه (به فتح باء) یکی از
مفردات نهج البلاغه، به معنای
مباهات و
تفاخر است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در بیانی از این واژه استفاده نموده است.
این واژه یک‌بار در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
بَهِه (به فتح باء) به معنای مباهات و
مفاخره آمده است.
چنان‌که گفته می‌شود: «
باهاهُ: فاخَرَهُ.»
موردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در بیانی فرموده است:
«لَيْسَ الْخَيْرُ أَنْ يَكْثُرَ مالُكَ وَ وَلَدُكَ، وَ لكِنَّ الْخَيْرَ أَنْ يَكْثُرَ عِلْمُكَ، وَ أَنْ يَعْظُمَ حِلْمُكَ، وَ أَنْ تُباهِيَ النّاسَ بِعِبادَةِ رَبِّكَ، فَإِنْ أَحْسَنْتَ حَمِدْتَ اللهَ، وَ إِنْ أَسَأتَ اسْتَغْفَرْتَ اللهَ.» «خوبى و خوش‌بختى در اين نيست كه مالت فراوان و فرزندانت زياد شوند، خوش‌بختى آن است كه علمت افزون گردد و حلمت زياد شود و با پرستش پروردگار به مردم مباهات كنى و اگر نيكى كنى
شکر خدا به جاى آورى و اگر بدى كنى
استغفار كنى.»
این واژه یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بهه»، ص۱۶۰-۱۵۹.
