بَرًّا (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَرًّا:(وَ بَرًّا بِوالِدَيْهِ) «بَرًّا» (به فتح باء و تشدید راء) به معنای احسان‌کننده است.
اين واژه جنبۀ وصفى دارد و به معنای شخص نيكوكار است و در اصل به معنای «بيابان و مكان وسيع» مى‌باشد و از آن‌جا كه نيكوكاران، روحى وسيع و گسترده دارند اين واژه به آن‌ها اطلاق شده است.
به موردی از کاربرد «بَرًّا» در قرآن، اشاره می‌شود:
(وَ بَرًّا بِوالِدَيْهِ وَ لَمْ يَكُن جَبّارًا عَصِيًّا) «و نسبت به
پدر و مادرش نيكوكار بود؛ و جبّار و متكبّر و عصيان‌گر نبود.»
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید:
یحیی (علیه‌السلام) در مقابل خالق
تقی و در مقابل پدر و
مادر «بَرًّا بِوالِدَيْهِ» بود و نسبت به مردم جبار عصى نبود.
كلمه «تقى»
صفت مشبهه از
تقوی است، و تقوى به اصطلاح علماى
علم صرف مثال واوی است يعنى ماده اوليش قاف و واو و ياء بوده و به معناى
ورع و پرهيز از حرام‌هاى خدا و اجتناب از ارتكاب مناهيى است كه آدمى را به
عذاب خدا مى‌كشاند، كلمه «بَر» (به فتح باء نيز صفت مشبهه از ماده بِر (به كسر باء) به معناى
احسان است. از اين‌جا روشن مى‌شود كه
سياق جملات سه‌گانه مورد بحث
سياق بيان كليات احوال آن جناب نسبت به خالق و مخلوق است،
جمله «وَ كانَ تَقِيًّا» حال او را نسبت به پروردگارش بيان مى‌كند، و
جمله «وَ بَرًّا بِوالِدَيْهِ» وضع او را نسبت به پدر و مادر حكايت مى‌نمايد.
•
شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «بر»، ج۱، ص ۱۸۶.
