بَدْه (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَدْه (به فتح باء و سکون دال) یکی از
مفردات نهج البلاغه به معنای پیش آمدن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص
برادر دینی خویش از این واژه استفاده نموده است.
بَدْه (به فتح باء و سکون دال، بر وزن عقل) به معنای پیش آمدن، آمده است.
چنان‌که گفته می‌شود: «
بَدهه بِاَمر: اِسْتَقْبَلَهُ فَهُوَ بادِهُ.»
موردی که در «
نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (علیه‌السلام) در حالات برادر دینی خود فرموده است:
«كانَ لي فيما مَضَى أَخٌ في اللّهِ ... وَ كان إذا بَدَهَهُ أَمْرانِ نَظَرَ أَيُّهُما أَقْرَبُ إِلَى الْهَوَى فَخالَفَهُ.» «در گذشته یک برادر دینی داشتم ... چون دو کار برای او پیش می‌آمد، فکر می‌کرد هر کدام نزدیک به
هوای نفس بود آن‌را ترک می‌کرد.»
این لفظ فقط یکبار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بده»، ص۱۲۱.
