بور (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بور (به ضم باء) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای
هلاکت و کساد بودن می‌باشد که
حضرت علی (علیه‌السلام) در مقام
نصیحت و بیان ویژگی‌های
اهل جهالت و نادانی، از این واژه استفاده نموده است.
بور به معنای هلاکت و کساد بودن آمده است. چنان‌که در لغت آمده است: «بار بورا: هلک.»
«بار السوق: کسدت.»
«بار العمل: بطل.»
امام (صلوات‌الله‌علیه) در مقام نصیحت فرموده‌اند: «اما رایتم الذین یاملون بعیدا ... کیف اصبحت بیوتهم قبورا و ما جمعوا بورا.»
که منظور از «بور» هلاکت و از بین رفتن است. همچنین امام (علیه‌السلام) نسبت به اهل جهالت و نادانی فرموده است: «الی الله اشکو من معشر یعیشون جهالا و یموتون ضلّالا لیس فیهم سلعة ابور من الکتاب اذا تلی حق تلاوته.»
«سلعه»: به معنای متاع.
«ابور»:
اسم تفضیل است یعنی کسادتر.
این واژه چهار بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بور»، ص۱۶۱.
