بهادر یارجنگ، سخنور، مبلغ مذهبی و مبارزمسلمان هندی سده سیزدهم و چهاردهم.
نام وی محمد بهادرخان بود.
میرعثمان علی خان (۱۲۶۵ـ۱۳۴۶ ش/ ۱۸۸۶ـ۱۹۶۷) آخرین حکمران حکومت آصفیه حیدرآباد وی را بهادر یارجنگ و عامه مردم او را قائد ملت خطاب می‌کردند. او در ۲۷ ذیقعده ۱۳۲۲/ سوم فوریه ۱۹۰۵ در شهر حیدرآباد متولد شد.از خانواده ای متمول و ملک دار وجدّش از قبیله سدوزایی پشتوها بود که در زمان حملهاحمدشاه دُرّانی به هند آمد و ابتدا در دارالحکومهجی پور و سپس در اواسط قرن چهاردهم/ اواسط قرن بیستم در حیدرآباداقامت گزید.
بهادرخان به آموختن علوم اسلامی، تاریخ و سیره علاقه‌مند بود، و در کنار آن به یادگیری فنون اجدادیش، از جمله سپاهیگری، پرداخت.
او استعداد فراوانی در خطابه گویی داشت، به طوری که از مشهورترین سخنوران گردید. هدف اصلی زندگیش تبلیغ و ترویجاسلام بود.
تقریباً بیست هزار غیرمسلمان را به دین اسلام درآورد.
وی از پیروان علامه محمد اقبال بود و در تشریح و تفسیر افکار و اشعار اقبال کوشش می‌کرد.
برای سامان بخشیدن به اوضاع مسلمانان سازمانی سیاسی به نام «مجلس اتحادالمسلمین» (تأسیسمحمود نوازخان در ۱۳۰۶ ش /۱۹۲۷) را در ۱۳۱۶ ش/ ۱۹۳۷ مجدداً فعال کرد.
فعالیت این سازمان بیش‌تر برای بالا بردن شعور ملّی و سیاسیمسلمانان بود.
بهادرخان برای برقراری پیوند میان مسلمانان حیدرآباد و بقیه مسلمانان هندوستان به سازمان سیاسی مسلمانان هند به نام «کل هند مسلم لیگ» (مسلم لیگ سراسری هند) پیوست و در ۱۳۲۰ ش /۱۹۴۱ شاخه‌ای از آن را در حیدرآباد تأسیس کرد، و خود رئیس یا سرپرست آن شد.
وی از پیشتازان جنبش مسلم لیگ و رفیق و یاورمحمدعلی جناح بود و در جنبش تشکیل پاکستان فعالانه شرکت داشت.
او در ۴ تیر ۱۳۲۳/ ۲۵ ژوئن ۱۹۴۴ زمانی که این جنبش به اوج خود رسیده بود وفات یافت.
محمدعلی جناح وفات او را ضایعه‌ای جبران ناپذیر برای عامه مسلمانان بخصوص مردم مسلمانهند تعبیر کرد.
او علاوه بر تبحر در فن خطابه اشعاری نیز با تخلص «خلق» سروده است.
بخشهایی از سخنرانیها و نوشته های وی، پس از مرگش، به چاپ رسید.
