بندار بن حسین شیرازی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بُنداربن حسین شیرازی، از بزرگان
صوفیه قرن چهارم بود.
در منابع نام کامل او را بُنداربن حسین بن محمدبن مهلَّب شیرازی، و کنیه اش را ابوالحسین آورده اند. وی متولّد
شیراز و ساکن ارّجان بوده است.
تاریخ تولدش مشخص نیست. به نوشته برخی منابع عالم به اصول قوم بوده و در
علوم حقایق زبانی نیکو داشته است.
ابن عساکر وی را خادم
ابوالحسن اشعری معرفی کرده و ماجرای دیدار وی را با
شبلی (متوفی ۳۳۴) حکایت کرده است. به نوشته همو
پدر بندار او را برای تجارت به
بغداد فرستاد. گذر او به مجلس شبلی افتاد، کلام شبلی در او اثر کرد و به امر او همه
اموال خود را در راه
خدا بخشید. بندار شاگرد شبلی بود
و شبلی به او ارج می‌نهاد.
وی با
جعفر حَذّا نیز صحبت داشته و او را برتر از شبلی دانسته است.
ابن خفیف شاگرد وی بوده است.
بندار در ۳۵۳ در
ارجان وفات یافت
و شیخ ابوزُرعه طبری وی را غسل داد.
بندار
سماع را بر سه گونه دانسته است: سماع به طبع، سماع به حال و سماع به حقّ؛
به نوشته روح الجنان، بندار تصانیفی داشته و تفسیر او مشهور بوده است.
(۱) ابن عساکر، تبیین کذب المفتری فیما نسب الی الامام ابی الحسن الاشعری، بیروت ۱۴۰۴/۱۹۸۴.
(۲) عبدالله بن علی ابونصر سَرّاج، کتاب اللُّمَع فی التصوف، چاپ نیکلسون، لیدن ۱۹۱۴.
(۳) احمد بن عبدالله ابونعیم، حلیة الاولیاء و طبقات الاصفیاء، بیروت ۱۳۸۷/۱۹۶۷.
(۴) عبدالله بن محمد انصاری، طبقات الصوفیه، چاپ سرور مولائی، تهران ۱۳۶۲ ش.
(۵) عبدالرحمان بن احمد جامی، نفحات الانس، چاپ محمود عابدی، تهران ۱۳۷۰ ش.
(۶) معین الدین جنیدبن محمود جنید شیرازی، شَدُّالازار فی حَطّ الاوزار عن زوّار المزار، چاپ محمد قزوینی و عباس اقبال، تهران ۱۳۲۸ ش.
چاپ مجدد تهران ۱۳۶۶ ش؛
(۷) محمد بن حسین سلمی، طبقات الصوفیة، چاپ نورالدین شریبه، قاهره ۱۴۰۶/۱۹۸۶.
(۸) عبداللطیف بن روزبهان ثانی، روح الجنان فی سیرة الشیخ روزبهان، در روزبهان نامه، چاپ محمدتقی دانش پژوه، تهران ۱۳۴۷ ش.
(۹) محمد بن محمد غزالی، کیمیای سعادت، چاپ حسین خدیو جم، تهران ۱۳۶۴ ش.
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «بُنداربن حسین شیرازی»، شماره۱۸۳۴.
