بُلُوغ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بُلُوغ (به ضم باء و لام) یا
بَلاغ (به فتح باء) یکی از
مفردات نهج البلاغه، به معنای رسیدن به آخر مقصد است.
حضرت علی (علیه‌السلام) خطاب به
معاویه از این واژه استفاده نموده است.
مواردی متعدد از این مادّه در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
بُلُوغ یا
بَلاغ به معنای رسیدن به آخر مقصد آمده است.
اعّم از آن‌که مکان باشد یا زمان یا امری معیّن.
گاهی نزدیک شدن به مقصد مراد باشد هرچند به آخر آن نرسد.
چنان‌که در
مفردات راغب آمده است.
یکی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در
نامه‌ای خطاب به معاویه می‌نویسد:
«فإِنكَ مُتْرَفٌ قَدْ أَخَذَ الشَّيْطانُ مِنْكَ مَأْخَذَهُ، وَ بَلَغَ فيكَ أَمَلَهُ، وَ جَرَى مِنْكَ مَجْرَى الرُّوحِ وَ الدَّمِ.» «
شیطان راه خود را در تو يافته و در وجودت به آرزوى خود رسيده و در پيكرت مانند روح و خون جارى شده است.»
مواردی متعدد از این مادّه در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بلوغ»، ص۱۵۴.
