بعل (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَعْل (به فتح باء و سکون عین) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای شوهر می‌باشد که
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص ویژگی‌های نیکوی بانوان از این واژه استفاده نموده است.
بَعْل به معنای شوهر آمده است. از این رو گفته می‌شود:
تبعّل: شوهرداری و رفتار نیکو با شوهر.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در بیانی می‌فرماید: «فاذا کانت المراة مزهوّة لم تمکّن من نفسها و اذا کانت بخیلة حفظت مالها و مال بعلها و اذا کانت جبانة فرقت من کلّ شی‌ء یعرض لها؛
یعنی
تکبر و
بخل و
ترسویی در
زن حسن است، که چون متکّبر شود خود را در اختیار دیگران نمی‌گذارد و چون بخیل شود مال خود و مال شوهرش را حفظ کند و چون
ترسو باشد از هر چیزی که بیش می‌آید می‌ترسد.» همچنین امام (علیه‌السلام) در بیانی دیگر فرموده‌اند: «... و جهاد المراة حسن التبّعل.»
این واژه دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بَعل»، ص۱۴۶.
