آنان (منافقان) همانند کسی هستند که آتشی افروخته (تا در بیابان تاریک، راه خود را پیدا کند)، ... یا همچون بارانی از آسمان، که در شب تاریک همراه با رعد وبرقوصاعقه (بر سر رهگذران) ببارد. آنها از ترسمرگ، انگشتانشان را در گوش های خود میگذارند؛ تا صدای صاعقه را نشنوند....»