بخر
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بخر به معنای بوى بد
دهان است. در بعضى کلمات، «بخر» بر بوى بد
فرج زن نیز اطلاق گردیده و به آن در باب
تجارت اشاره شده است.
منشأ بوى بد دهان، گاه وجود باقى‌مانده‌ی غذای لاى
دندان و زردى آن است و گاه،
بیمار ى ناشى از
معده است. موضوع سخن در این مقاله، جهت دوم است.
۱) بوى بد دهان در
غلام و
کنیز، از عیوب شمرده شده و براى خریدار- در صورت
جهل به آن هنگام
معامله- موجب
ثبوت خیار مى‌گردد.
۲) برخى
عیب بودن آن را
منوط به عدم قابلیت درمان دانسته‌اند.
۳)برخى دیگر، آن را تنها در کنیز عیب شمرده‌اند؛ لیكن وجود بخر را در غلام به سبب خروج وى از حالت طبیعى انسان، موجب ثبوت خیار دانسته‌اند.
۴)بعضى فقها
مطلقا آن را عیب نشمرده‌اند.
۵) بعضى دیگر،
عرف را
معیار قرار داده و گفته‌اند: اگر به نظر عرف، عیب شمرده شود موجب ثبوت خیار است.
برخى گفته‌اند: با وجود بوى بد در
فرج کنیز، خریدار مى‌تواند معامله را برهم زند.
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام، ج۲، ص ۷۱- ۷۲.
