بالِغة (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بالِغة: (فَلِلَّهِ الْحُجَّةُ الْبالِغَةُ)از این که
«بالِغة» به معنای
«رسا» است روشن می‌شود که دلائل
خداوند برای
بشر از طریق
عقل و نقل و به وسیله
دانش و
خرد، و همچنین فرستادن
پیامبران، از هر نظر، روشن و رساست؛ به طوری که جای هیچ‌گونه تردید برای افراد باقی نماند. به همین دلیل، خدا پیامبران را از هرگونه
خطا و اشتباه معصوم قرار داده تا هرگونه تردید و دودلی را از دعوت آنان دور سازد.
(قُلْ فَلِلّهِ الْحُجَّةُ الْبَالِغَةُ فَلَوْ شَاء لَهَدَاكُمْ أَجْمَعِينَ) (بگو: «دلیل رسا برای خداست دلیلی که برای هیچ کس بهانه‌ای باقی نمی‌گذارد.» و اگر او می‌خواست، همه شما را به اجبار هدایت می‌کرد. ولی هدایت اجباری بی‌ثمر است.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: به نظر می‌رسد فاء اولی که بر سر اسم جلاله است برای تفریع و فاء دوم که بر سر حرف لو آمده برای تعلیل، و کلام از قبیل قلب حجت بر خصم بوده باشد، و بعد از آنکه مقتضای حجت خصم را بیان نموده فرموده باشد: این حجت علیه خود شما نتیجه می‌دهد و شما از آنجایی که در معارف الهی جاهل و پیرو ظن و تخمینید نمی‌فهمید، چون حجت شما دلالت می‌کند بر اینکه شما در مقابل کسی که شما را به ترک
شرک و ترک افترای به خدا دعوت می‌کند حجتی ندارید. و آن حجتی که شما به خیال خود علیه او اقامه کرده‌اید علیه خود شما و حجت خدا است. برای اینکه شما در این حجت اقرار کرده‌اید بر اینکه اگر خداوند می‌خواست همه شما را مجبور به
ایمان و ترک شرک و ترک تحریم می‌کرد، و چون نکرده و شما را به اختیار خودتان باقی گذارده می‌تواند شما را به ترک شرک و تحریم دعوت نماید.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «بالِغة»، ص۹۵.
