باقر قاضیزاده تبریزی اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
میرزاباقر
تبریزی معروف به «قاضیزاده عباسآباد»
عالم فاضل و
ادیب شاعر، از دانشوران اواخر
عهد صفویه در
اصفهان میباشد.
میرزاباقر
تبریزی معروف به «قاضیزاده عباسآباد»
عالم فاضل و
ادیب شاعر، از دانشوران اواخر
عهد صفویّه. او نوه قاضی
زین
العابدین تبریزی است. در محلّه عباس آباد
اصفهان ساکن بود. وی نزد
ملامحمدباقر محقّق سبزواری،
آقاحسین خوانساری و قوامالدین طهرانی رازی به تحصیل پرداخت و در معقول و منقول صاحب مهارت گردید و به
تدریس در مدرسه قطبیه مشغول شد. او در بین تبریزیان عباسآباد اعتبار و
احترام بسیار داشت و تقسیم
گندم و
گوسفند تبارزه با او بود.
در بیان مقام علمی او نصرآبادی مینویسد: «در تحصیل علوم سعی بسیار نموده، حَقّاً که باقر علوم و جامع کمالات است». و
شیخ محمّدعلی حزین میآورد: به فضایل ظاهری و باطنی موصوف است.
او از دوستان و معاشران میرزا ابوطالب زاهدی لاهیجی بود. فرزند میرزا ابوطالب، شیخ محمّدعلی حزین لاهیجی در کودکی او را درک کرده است.
میرزا باقر قاضیزاده در هفتمین دهه از زندگی خود در حدود سال ۱۱۱۰ق یا کمی قبل از آن در اصفهان وفات یافت.
شعر نیکو میسرود و نسبت به فضلای معاصر خود با دقایق صناعت شعر آشنایی بیشتری داشت و در نظم اشعار و معما سلیقهاش معیار ادباء شمرده میشد.
این شعر از اوست:
فصل گل و موسم
بهار است ••••• گلزار به رنگ و بوی بهار است
بی تو شب ما تیره روزان ••••• چون چشم سفید گشته تار است
مهدوی، سیدمصلحالدین، اعلام اصفهان، ج۲، ص۱۵۳-۱۵۴.