بؤس (مفردات‌نهج‌البلاغه)

بؤس (به ضم باء) از مفردات نهج البلاغه، به معنای سختی و شدّت حاجت می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) یکی از ویژگی‌های بهشت و اهل آن را با این واژه بیان نموده است.

فهرست مندرجات

۱ - مفهوم‌شناسی
۲ - کاربردها
۳ - تعداد کاربرد
۴ - پانویس
۵ - منبع

۱ - مفهوم‌شناسی

[ویرایش]

بؤس به معنای سختى و شدّت حاجت آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «بئس الرجل بؤسا: اشتدت حاجته فهو بائس.»

آن حضرت (علیه‌السلام) در وصف بهشت فرموده است: «لا يهرم خالدها و لا يبأس ساكنها؛ آن‌كه در بهشت مخّلد است پیر نمى‌شود و آن‌كه در آن ساكن است، نياز و احتياج پيدا نمی‌كند.» يعنى در بهشت پیری نيست آن‌جا کهولت و (آنتروپى) از مادّه برداشته مى‌شود. بزرگترين فارق ما بين دنیا و آخرت همان است و نيز در بهشت كمبود نيست تا احتياج باشد.