بُؤس (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بُؤس (به ضم باء) از
مفردات نهج البلاغه، به معنای سختی، شدّت و حاجت است.
حضرت علی (علیه‌السلام) یکی از ویژگی‌های
بهشت و اهل آن را با این واژه بیان نموده است.
اين كلمه فقط يک‌بار در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
بُؤس به معنای سختى و شدّت حاجت آمده است.
چنان‌که گفته می‌شود: «
بِئسَ الرَّجُل بُؤساََ: اشتَدَّت حاجَتَه فَهُوَ بَائِس.»
موردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
آن حضرت (علیه‌السلام) در وصف بهشت فرموده است:
«وَ لا يَهْرَمُ خالِدُها، وَ لا يَبْأَسُ ساكِنُها.» «آن‌كه در بهشت مخّلد است
پیر نمى‌شود و آن‌كه در آن ساكن است، نياز و احتياج پيدا نمی‌كند.»
يعنى در بهشت
پیری نيست آن‌جا
کهولت و (آنتروپى) از مادّه برداشته مى‌شود.
بزرگترين فارق ما بين
دنیا و
آخرت همان است و نيز در بهشت كمبود نيست تا احتياج باشد.
اين كلمه فقط يک‌بار در «نهج‌البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بؤس»، ص۱۰۷.
