اِدام (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اِدام به کسر الف، از مفردات
نهج البلاغه به معنای خورش یا موافق میل و گرسنگی میباشد. این کلمه یکبار در این کتاب بکار رفته و در بیان
امیرالمؤمنین (علیهالسلام) به همین معنی استعمال شده است.
ادام به معنای خورش، آمده است. در
نهایه گفته شده: «الادام ... ما یؤکل مع الخبز ایّ شیء کان»
و نیز بهمعنی شیء موافق و ملایم طبع آید: «الادام: کلّ موافق و ملایم.» این کلمه فقط یکبار در «نهج البلاغه» به کار رفته است.
آنجا که حضرت (علیهالسلام) در
زهد حضرت عیسی (علیهالسّلام) فرموده است: «و کان ادامه الجوع و
سراجه باللیل القمر و ظلاله فی الشتاء مشارق الارض و مغاربها؛
خورش او یا موافق میلش گرسنگی و چراغش در شبها نور ماه و مسکنش در زمستان مشرقها و مغربها بود.» یعنی در زمستان مسکنی نداشت بلکه به محلّهای گرم میرفت. تابستان نیز همانطور که در نهج البلاغه «
عبده» آمده است: کسی که کنّ و منزل او مشرق و مغرب است مسکنی نخواهد داشت. «مادوم» اسم مفعول از ادام است.
•
قرشی بنابی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ادام»، ص۳۴.