اوپک
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اوپک (opec) مخفف نام انگلیسی سازمان
کشورهای صادرکننده نفت (Organization of petroleum Exporting Counteries) از اصطلاحات
تجارت بین‌الملل است و
در کنفرانسی
در سال ۱۹۶۰
در بغداد با حضور نمایندگان
کشورهای ایران،
عراق،
کویت،
عربستان سعودی و
ونزوئلا بنیان گذاشته شد. بعدها
کشورهای دیگر به اعضای اپک اضافه شدند.
اهداف اصلی اوپک همانطور که
در اساسنامه این سازمان اعلام شده، هماهنگ کردن و وحدت بخشیدن به
سیاست‌های نفتی اعضا و تعیین بهترین شیوه‌ها برای حفظ منافع آنها به طور انفرادی و جمعی است. این سازمان همچنین
در پی راه
های مختلف برای تضمین قیمت
های بازار جهانی نفت از طریق حذف نوسانات مضر و غیرضروری است. ساختار سازمانی اوپک شامل کنفرانس وزیران، هیأت عامل، دبیرخانه، بخش تحقیقات و کمیسیون اقتصادی است.
مقر دبیرخانه اوپک تا سال ۱۹۶۵
در شهر
ژنو سوئیس بود و
در این سال با تصویب کنفرانس وزیران به
وین اتریش منتقل شد و از سال ۱۹۷۷ نیز
در ساختمان کنونی
در کنار کانال دانوب مستقر است.
پیدایش "سازمان
کشورهای صادرکننده‌ی نفت" (اوپک)، Organization" petroleum export countries" واکنشی از سوی
کشورهای در حال توسعه در برابر سیاست
های "
شرکت‌های چندملیتی" (هفت خواهران نفتی) بود به این صورت که،
در سال ۱۹۴۷م میان ایران و ونزوئلا که دو
کشور عمده‌ی تولید کننده‌ی نفت بودند، پیمانی
در زمینه‌ی هماهنگی
سیاست‌های نفتی منعقد گردید.
این مقطع زمانی بود که ایران نیز درگیر مذاکره با "شرکت نفتی ایران – انگلیس" و قرارداد نفتی‌اش بود. دولت ونزوئلا که با افزایش
مالیات بر فعالیت
های شرکت
های نفتی، مبارزه گسترده‌ای را با کارتل
های نفتی آغاز نموده بود،
در سپتامبر ۱۹۴۷م، نمایندگانی را به سوی ایران، عراق، عربستان و کویت روانه نمود تا زمینه‌ی همکاری متقابل و اقدام مشترک را ایجاد نماید.
در واقع تلاش دولت ونزوئلا جهت برانگیختن
کشورهای نفتی خاورمیانه در مقابل اقدامات شرکت
های نفتی بود، بعد
در سال ۱۹۵۹م زمانی که شرکت
های نفتی بهای نفت را به صورت یک‌جانبه کاهش دادند، ضرورت همکاری مشترک میان
کشورهای نفتی آشکارتر شد. و
در همین سال "
کنگره نفتی اعراب" تشکیل شد، که
در این کنگره نمایندگان
کشور عربستان و ونزوئلا به نام "
شیخ عبدالله طریقی" و "
برز آلفونسو"، نقش مؤثری
در پیدایش اندیشه اولیه این سازمان داشتند.
در اوت ۱۹۶۰م،
کشور عراق
در پی کاهش مجدد بهای نفت توسط شرکت
های نفتی،
کشورهای تولیدکننده نفت، ایران، عربستان، کویت، ونزوئلا را برای شرکت
در یک اجلاس دعوت نمود. "کنفرانس بغداد" که از ۱۰ الی ۱۴ سپتامبر تشکیل شد؛
در نهایت منجر به پیدایش سازمان دائمی نفتی به نام "اوپک" شد، این سازمان هنگام تاسیس ۶۷% ذخائر بهای نفت، ۳۸% از کل تولید جهانی نفت و ۹۰% بازار جهانی نفت را
در اختیار داشت.
۱. ایجاد هماهنگی و وحدت
در خط مشی
کشورهای عضو و تعیین بهترین شیوه‌ها برای تامین منافع فردی و جمعی آنان.
۲. روش‌ها و وسائل تامین تثبیت قیمت‌ها
در بازارهای بین‌المللی نفت با امعان به حذف نوسانات مضر و غیرضروری.
۳. مصالح ملت
های تولیدکننده و ضرورت تضمین درآمدی ثابت برای
کشورها تولیدکننده.
۴.
عرضه کافی اقتصادی و منظم نفت به ملت
های مصرف‌کننده و یک
بازده منصفانه به سرمایه آنهائی که
در صنعت نفت سرمایه‌گذاری می‌کنند. کلیه فعالیت
های اپک بر محور این اهداف می‌چرخد.
منشور سازمان
کشورهای صادرکننده نفت،
در دو قطعنامه بیان شده است؛ که این دو قطعنامه
در اولین کنفرانس اوپک
در بغداد
در تاریخ ۱۴ سپتامبر ۱۹۶۰م، تصویب شد و به امضای نمایندگان موسس اوپک، پنج
کشور (ایران، عراق، عربستان، ونزوئلا، کویت) رسید و بعد مورد تصویب دولت
های این
کشورها قرار گرفت. قطعنامه
های این کنفرانس، به طور کامل، اهدافی را که
کشورهای عضو از طریق اوپک جویای آن بودند را تشریح می‌کرد. برای اطلاع بیشتر از متن کامل این قطعنامه رجوع کنید به این آدرس.
به‌طور کلی سازمان اوپک از سه بخش اصلی، کنفرانس، هیئت عامل و دبیرخانه تشکیل شده است.
عالی‌ترین مقام این سازمان می‌باشد و اعضای کنفرانس را نمایندگان
کشورها تشکیل می‌دهند. اگر هر یک از
کشورها چند نماینده
در اوپک داشته باشند، یکی از فرستادگان به عنوان رهبر گروه انتخاب خواهد شد، هر
کشور عضو فقط یک رای خواهد داشت.
کشورهای غیر عضو نیز می‌توانند به عنوان ناظر
در کنفرانس حضور یابند و تصمیمات کنفرانس حداکثر تا ۳۰ روز بعد از تصویب قابل اجرا خواهد بود مگر آنکه اعضا، تاریخ معینی را برای اجرای آن مشخص کنند. تعیین سیاست
های کلی و راهنمای اجرای این سیاست‌ها، بررسی تقاضای عضویت، انتصاب رئیس کل، قائم‌مقام دبیرکل و حسابداران و حسابرسان، برخی از مهم‌ترین وظایف کنفرانس می‌باشد.
از کسانی که توسط اعضا نامزد شده و توسط کنفرانس تصویب می‌شوند، تشکیل می‌شود و هر
کشور عضو
در تمام جلسات هیئت عامل دارای نماینده می‌باشد. برخی از مهم‌ترین وظایف هیئت عامل عبارت است از، اجرای قراردادهای سازمان و برنامه
های کنفرانس،
برنامه‌ریزی بودجه سازمان برای هر سال، بررسی و تصویب گزارش فرستاده‌شده از طرف دبیرکل، بررسی انتصابات روسای بخش
های مختلف و برخی وظایف دیگر می‌باشد.
عهده‌دار انجام دادن کارهای اجرایی سازمان طبق قوانین مصوبه است و دبیرخانه از دبیرکل، معاونش و کارمندان تشکیل شده است و مرکز آن
در "وین" قرار دارد.
در پیدایش سازمان
کشورهای صادرکننده‌ی نفت (اوپک)، عوامل متعددی نقش داشته است. که برخی از این عوامل، ضرورت این سازمان را بیشتر مطرح نمود. این عوامل عبارت بودند از:
۱- اقدام کارتل
های نفتی
در کاهش قیمت نفت.
۲- حرکت
های ملی‌شدن صنعت نفت،
در کشورهای در حال توسعه، مانند حرکت
های ضد استعماری نفت که از دهه‌ی ۳۰
در مکزیک و
در دهه‌ی ۴۰
در ونزوئلا آغاز شد و به تدریج وارد خاورمیانه گردید و
در دهه‌ی ۵۰
در ایران صورت گرفت.
۳- بحران کانال سوئز
در سال ۱۳۵۶.
۴- آگاهی
کشورهای خاورمیانه و ونزوئلا به وضعیت نفت و نقش آن
در اقتصاد این
کشورها.
۵- دگرگونی قراردادهای امتیاز، به عهدنامه
های ۵۰-۵۰، به این صورت که، هنگامی که دولت ونزوئلا با تصویب قانون ۱۹۴۳م، شیوه‌ی سنتی امتیاز نامه‌ها را به هم زد و منافع خود را تا ۵۰% سود افزایش داد، قدرت این کمپانی‌ها شکسته شد و این دولت تلاش کرد که این دستاورد را به
کشورهای خاورمیانه گسترش دهد، تا از این راه زمینه‌ی یگانگی و تشکل
در برابر قدرت
های نفتی را فراهم نماید.
۶- همکاری متقابل میان
کشورهای نفت‌خیز
در ایجاد قراردادهای نفتی.
۷- سیاست
های تحمیلی نفتی امریکا و
شوروی به
کشورهای نفت‌خیز خاورمیانه و ونزوئلا.
که مجموعه‌ی این عوامل
در کنار هم نقش موثری
در پیدایش سازمان اوپک توسط پنج
کشور (ایران، عراق، عربستان، ونزوئلا و کویت) داشت.
پنج
کشور، (ایران، عراق، عربستان، ونزوئلا و کویت) که
در سال ۱۹۶۰م
در کنفرانس بغداد، سند ایجاد این سازمان را امضاء کردند و به عنوان
کشورهای موسس سازمان اوپک شناخته می‌شوند. بعدا هشت
کشور همانند،
قطر در سال (۱۹۶۹)،
اندونزی (۱۹۶۷)،
لیبی (۱۹۶۷)،
امارت متحده عربی (۱۹۶۷)،
الجزایر (۱۹۶۹)،
نیجریه (۱۹۷۱) و
گابن (۱۹۷۵) و
اکوادور (۱۹۷۳) به این سازمان اضافه شدند؛ جزء اعضای دائم این سازمان خوانده می‌شوند.
دو
کشور اکوادور
در سال ۱۹۹۲م و گابن
در سال ۱۹۹۶م از عضویت
در "اوپک" خارج شدند.
کشورهای عضو اوپک همگی از
کشورهای در حال توسعه‌اند که صنعت نفت
در اقتصاد آنها نقش به سزایی داشته، و نسبت به دیگر منابع طبیعی دارای نقش حیاتی بوده است. و درآمدهای حاصل از بهره‌برداری نفت
در تمامی این
کشورهای عضو اوپک قسمت مهمی از درآمدهای دولت را تشکیل می‌دهد.
با نگاهی به عملکرد و اقدامات سازمان اوپک طی چهارده دهه و نیم گذشته می‌توان گفت که این سازمان
در هر یک از این مقاطع با توجه به شرایط داخلی – خارجی که موثر بر اقدامات این سازمان
در این دوران‌ها بوده، متفاوت از دیگر دوران‌ها عمل کرده است. که
در ذیل به بررسی عملکرد این سازمان
در هر یک از این دهه‌ها می‌پردازیم.
انتظار جوامع بین‌المللی
در سالهای اولیه شکل‌گیری این سازمان این بود که این سازمان پس از مدتی از هم پاشیده خواهد شد، ولی برخلاف انتظار، تعداد اعضای اوپک تا آخر دهه ۱۹۶۰ به دو برابر افزایش یافت و با پیوستن قطر، اندونزی، لیبی، امارت و الجزایر تعداد اعضای اوپک به ۱۰
کشور رسید.
البته
در سرتاسر این دوره شرکت
های نفتی همچنان بر عملیات نفت همانند: اکتشافات،
تولید،
حمل و نقل، فعالیت
های پالایش،
بازاریابی،
توزیع و فروش نفت این
کشور، حاکمیت داشتند.
لذا اقتدار کامل این شرکت‌ها و حاکمیت آنها بر سیاست
های تولیدی و قیمت‌گذاری
در کشورهای عضو اوپک باعث شد که
در این دهه قیمت نفت مثل گذشته همچنان ارزان باشد.
بنابراین، با توجه به اهداف سازمان اوپک که مبتنی بر ایجاد هماهنگی و وحدت
در خط مشی تولیدی، و روشی مناسب برای تثبیت بهای نفت و نظارت بر اجرای تعهدات اعضاء بود
در این مقطع عملکرد اوپک، بیشتر مبتنی بر تثبیت و جلوگیری از کاهش قیمت نفت بود، و هماهنگی و انسجام لازم
در میان اعضای اوپک وجود نداشت. و
کشورهای عضو به صورت یک مجموعه‌ی یکپارچه عمل نمی‌کردند و هر کدام سیاست خاص خود را اعمال می‌نمودند.
"
پی‌یر تزریان"
در این زمینه معتقد است،
در سال ۱۹۶۰ پنج
کشور عضو اوپک ۸۲ درصد از صادرات نفت خام جهان را به خود اختصاص داده بودند؛ لیکن به دو دلیل عمده این
کشورها نمی‌توانستند از این موقعیت استفاده کنند:
۱: مازاد عرضه‌ی
نفت خام نسبت به
تقاضا در بازارهای جهانی.
۲: تضاد منافع پنج
کشور مربوطه که برخی خواهان افزایش تولید و برخی دیگر خواهان کاهش آن بودند.
با شروع دهه‌ی ۷۰
کشورهای صادرکننده نفت، با تجربه‌ی ۱۰ ساله خود به تدریج آگاهی بیشتری نسبت به منافع ملی
در برخورد با شرکت
های بزرگ نفتی پیدا کردند و تلاش نمودند مشارکت بیشتری
در بهره‌برداری از منافع نفتی خود داشته باشند؛ که این امر منجر به "ملی شدن صنعت نفت"
در الجزایر، ایران، لیبی، و عراق شد.
در واقع این مقطع را باید دوران طلایی اوپک دانست. چرا که
در این دهه با توجه به شرایط اقتصادی و سیاسی خاص آن، اعضای اوپک توانستند کنترل، تولید و
قیمت‌گذاری را
در دست بگیرند.
مهم‌ترین اقدام سازمان اوپک
در این دهه تعیین قیمت پایه، برای فروش نفت میان اعضاء بود بطوری‌که بهای
نفت خام،
در فاصله سال
های ۱۹۷۳-۱۹۷۰ به ۱۱/۵
دلار، دسامبر همان سال به ۸۴/۱۰ دلار و
در سپتامبر ۱۹۷۵ به ۴۵/۱۱ دلار برای هر شبکه افزایش یافت
در این دهه دو عامل نقش بسیار مهمی
در افزایش قیمت نفت داشت که عبارت بود از:
۱:
بحران سیاسی جنگ اعراب و اسرائیل در سال ۱۹۷۳ که این رویداد، نقش نفت را به عنوان یک ابزار و حربه‌ی سیاسی کاملا آشکار ساخت.
۲:
پیروزی انقلاب اسلامی در ایران
در سال ۱۹۷۹،
در واقع پیروزی انقلاب اسلامی و سرنگونی
نظام سلطنتی به مثابه نظامی با گرایش به
غرب و
جهان صنعتی، نفوذ انقلاب
در منطقه به عبارتی صدور انقلاب، و از هم پاشیدگی نظام دو ستونی ایران به عنوان ستون نظامی و عربستان به عنوان ستون مالی و کمبود عرضه‌ی نفت، توام با نگرانی مربوط به عدم امکان عرضه‌ی نفت
در آینده از جمله عوامل مهمی
در افزایش قیمت نفت
در آن مقطع بودند.
مهم‌ترین مسائلی که اوپک
در این دهه با آنها رو به رو بود عبارت بود از،
مازاد بر عرضه، سهمیه‌بندی و کاهش تولید، از دست دادن سهم تولید
در بازارهای جهانی، افزایش تولیدکنندگان غیر عضو اوپک، جنگ بر سر
قیمت، تخلف اعضا از سهمیه
های تعیین‌شده، از جمله عواملی بودند که باعث شد سازمان اوپک کنترل خود را بر قیمت‌گذاری نفت از دست بدهد.
از طرفی عواملی نظیر: تاسیس "
آژانس بین المللی انرژی"، برنامه‌ریزی برای صرفه‌جویی
در نفت، جایگزینی انرژی غیر از نفت و سیاست
توسعه اکتشافات نفتی
در بیرون از حوزه
های نفتی از جمله ابزارهای
کشورهای صنعتی
در راستای مقابله با اوپک بود، که از سال ۱۹۸۱م به بعد
در تضعیف جایگاه این سازمان موثر واقع شد.
به‌طور کلی،
در این دهه با افزایش
کشورهای نفتی غیر عضو اوپک، دیگر این سازمان یک قدرت غالب
در صحنه‌ی جهانی نبود و بازار نفت آن
در حال کوچک‌تر شدن بود و وجود تولید مازاد از ظرفیت
کشورهای عضو، قیمت نفت را کاهش داد. یک سری عوامل دیگری نیز
در این دهه باعث کاهش قیمت نفت شد که عبارت بود از،
جنگ ایران و عراق در اوایل دهه‌ی ۱۹۸۱، که هر چند ابتدا باعث افزایش قیمت نفت شد.
ولی عواملی مانند، فرسایشی شدن جنگ و اوج‌گیری حملات هوایی دو
کشور به تاسیسات نفتی و بروز اختلاف میان ایران، الجزایر و لیبی، و ائتلاف محافظه‌کاران به رهبری عربستان، افزایش هزینه
های حمل و نقل و اختلاف ایران و عربستان
در ۱۹۸۸م
در پی کشتن "حجاج ایرانی"، اختلافات ایران با امریکا و همین طور لیبی با امریکا از جمله عواملی بودند که باعث کاهش نفت
در این دهه شد. و باعث شد جایگاه اوپک
در صحنه جهانی به شدت تنزل پیدا کند.
در این دهه اوپک با حوادث و وقایعی رو به رشد که باعث شد اقدامات این سازمان با ضعف و قوت
های مواجه باشد. که
در ذیل به برخی از این حوادث اشاره می‌شود:
۱.
فروپاشی شوروی در سال ۱۹۹۱م مهم‌ترین تحولی بود که تاثیر زیادی بر اوپک گذاشت و با فروپاشی شوروی
کشورهای جدیدی که استقلال پیدا کردند همانند (
روسیه،
قزاقستان،
تاجیکستان و
آذربایجان)
در بازارها جهانی نفت به عنوان رقیب جدی اوپک مطرح شدند. به گونه‌ای که روسیه با ذخایر اثبات شده‌ی نفت معادل ۴۹ میلیارد بشکه ذخایر نفت تخمین شده
در آسیای مرکزی و
قفقاز به عنوان رقیب اوپک مطرح شد.
۲. فن‌آوری جدید
در اکتشافات و
استخراج نفت، انرژی
های جایگزین و کاستن از میزان اتکاء به نفت، وجود
گاز طبیعی به دلیل برخورداری از مزایای مطلوب و اثرات کمتر زیست‌محیطی و کاهش نقش مواد خام از جمله‌ی عوامل کاهش تقاضا برای نفت
در طی این دهه بود.
۳.
در سال ۲۰۰۰م نیز، برگزاری اجلاس سران اوپک
در کاراکاس و انتخابات ریاست جمهوری امریکا باعث بالا رفتن تقاضای جهانی نفت و افزایش سریع قیمت جهانی نفت تا سقف چهل دلار برای هر بشکه رسید، که
در پی آن،
کشورهای عضو اوپک
در سال ۲۰۰۰م برای نخستین‌بار
در طول حیات این سازمان سه بار اقدام به افزایش تولید نفت خود کردند.
در نهایت می‌توان گفت که سازمان اوپک
در طول حیات خود از زمان تاسیس
در سال ۱۹۶۰ تا سالهای اخیر
در مقاطعی کاملا موفق و زمانی به صورت انفعالی عمل کرده است.
و به‌طور کلی این سازمان سه شوک نفتی مهم را پشت‌سر گذاشته است، شوک نفتی اول
در سال ۱۹۷۳م
در پی جنگ اعراب و اسرائیل بود که این سازمان برای اولین‌بار موفق شد قیمت نفت خام را تعیین، و با ۷۰% افزایش به ۱۹/۵ دلار
در هر شبکه برساند.
و شوک دوم نفتی با پیروزی انقلاب اسلامی
در ایران همراه بود که باعث افزایش قیمت نفت شده، و شوک سوم نفتی
در سال ۱۹۸۶ بود که
کشورهای صنعتی صرفه‌جویی بیشتر
در مصرف نفت را
در پیش گرفتند.
و با جایگزین کردن سایر
منابع انرژی به جای نفت اقدامات موثری به عمل آوردند، که این شوک سوم نفتی بر خلاف دو شوک اول که منجر به افزایش شدید قیمت نفت
در بازارهای جهانی شد، به علت عرضه زیاد، قیمت نفت را به سرعت کاهش داد.
مهم‌ترین موانع اوپک
در سال
های اخیر عبارت است از:
کشورهای عضو اوپک که دارای ذخایر عظیم نفت و گاز می‌باشد، اغلب
کشورهای در حال توسعه‌اند که ار قدرت تکنولوژی بالای برخوردار نیستند و این فقدان تکنولوژی باعث سلطه جهان صنعتی بر مناسبات نفتی می‌شود، لذا تحول
در فن آوری می‌تواند علاوه بر کاهش هزینه‌ی تولید نفت به لحاظ زیست محیطی نیز موثر باشد.
یکی از عوامل موفقیت یک سازمان بین‌المللی میزان همگرایی و گستردگی روابط دو جانبه و چند جانبه میان اعضاء می‌باشد. میان اعضای اوپک چه
در حوزه‌ی کنوانسیون
های بین‌المللی زیست محیطی، استانداردهای جدید برای تجهیزات انرژی، سازمان تجارت جهانی، و غیره روبه‌رو هستند که به کارگیری تلاش جمعی
در برخورد با این معضلات روند و سیر این مسائل را تسهیل خواهد کرد و
توسعه‌ی
قراردادهای دو جانبه و
چند جانبه می‌تواند
در آینده بر صحنه‌ی نفت تاثیرگذار باشد و منافع تولیدکنندگان اوپک را تحت تاثیر قرار دهد.
سازمان اوپک از بدو تاسیس با تبلیغات منفی
کشورهای مصرف‌کننده مواجه بوده و پیوسته از سوی این
کشورها از اوپک به عنوان یک "
کارتل" و "انحصارگر بازار نفت" و علت افزایش قیمت‌ها و نابسامانی
های عرضه نفت یاد شده است، و همواره متهم به استفاده از نفت به عنوان یک ابزار سیاسی شده‌اند، لذا اوپک باید تلاش جدی
در راستای تامین به موقع نفت، شفاف‌سازی
در تصمیمات و اعتمادسازی و تصویرسازی مثبت نشان دهد.
ضرورت وجود ایجاد تشکیلاتی نظیر "
اوپک گازی"؛ با افزایش
کشورهای در حال توسعه و صنعتی
در جهان و افزایش تقاضا برای انرژی و نفت و گاز، بیش از گذشته احساس می‌شود. و با توجه به محدود بودن میزان این ذخایر، لزوم ساماندهی و ایجاد یک سیستم فعال جهت برنامه‌ریزی برای این مسئله به عنوان یک نیاز اساسی برای
کشورهای محدود دارای ذخایر انرژی مهم می‌باشد و به واسطه‌ی اینکه، ایران و روسیه بیش‌ترین ذخایر گاز طبیعی اثبات شده
در جهان را دارا می‌باشند؛ محوریت اصلی را
در این سازمان بر عهده خواهند داشت و تاسیس این سازمان علاوه بر ابعاد انرژی و اقتصادی می‌تواند منجر به ایجاد همگرایی
های منطقه‌ای و بین‌المللی شود و به‌عنوان یک قطب مهم اقتصادی و سیاسی هم
در منطقه و هم
در صحنه‌ی بین‌المللی باشد.
هر چند تشکیل این سازمان، همانند تشکیل سازمان اوپک نفت، بدون شک با مقاومت غربی‌ها و
آمریکا به‌عنوان مصرف‌کنندگان اصلی آن مواجه می‌شود. چرا که تشکیل، رشد و گسترش یافتن همگرایی
های حاصل از این سازمان
در آینده تبدیل به یک جریان قومی
در برابر غرب و آمریکا خواهد بود و همین‌طور متحد شدن و تشکل‌یافتن صادرکنندگان گاز منجر به عرضه‌ی واقعی قیمت گاز
در چارچوب این سازمان خواهد بود.
بنابراین، می‌توان گفت، که هر زمان
کشورهای عضو اوپک به صورت هماهنگ و یکپارچه عمل کرده‌اند و وحدت میان خود را حفظ، و اساسنامه‌ی سازمان را رعایت کرده‌اند
در رسیدن به اهداف خود موفق بوده‌اند و
در موارد رعایت نکردن این اصول با کاهش قیمت نفت مواجه بوده‌اند، که
در این میان نقش دو
کشور ایران و عربستان نسبت به دیگر اعضای اوپک مهم‌تر بوده است.
سایت پژوهه، برگرفته از مقاله «اوپک»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۹/۰۳/۰۶.
