انتقال دهنده‌های عصبی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
انتقال دهنده‌های عصبی، یکی از مباحث مطرح در
روان‌شناسی فیزیولوژیک بوده و به معنای مواد شیمیایی هستند که از یک
نورون ترشح می‌شوند و بر فعالیت نورون دیگر تاثیر می‌گذارند. این مواد
انتقال
دهنده که به آنها پیک
عصبی نیز می‌گویند، از تکمه
های پایانی نورون‌ها آزاد می‌شوند و توسط گیرنده
های موجود در غشای سلول دیگری پی‌گردی می‌شوند. در این مقاله بعد از تعریف
انتقال دهنده
های عصبی و بیان ویژگی
های آن به بررسی انواع آن می‌پردازیم.
نورون‌ها (Neurones) از نظر تولید و ترکیب مواد شیمیایی، یاخته‌هایی بسیار فعال هستند و فرآورده
های آنها در سوخت‌وساز آنها و ایجاد ارتباط بین نورون‌ها و کارکردهای مختلف
عصبی مانند حالات روانی و
یادگیری نقش اساسی دارند.
مواد شیمیایی،
ناقل پیام‌هایی هستند که ارتباطات درونی و بیرونی موجودات زنده را امکان‌پذیر می‌سازند. این مواد شامل
انتقال
دهنده
های عصبی، تعدیل‌کننده
های عصبی، (Neuroodulators) هورمون‌ها و فرومون‌ها (Pheromones) بر عملکرد سلول‌ها، اندام‌ها و یا حتی تمامی حیوانات تاثیر می‌گذارند. در تمام موارد برای
انتقال باید سلول‌هایی وجود داشته باشد که مواد شیمیایی را آزاد سازند و مولکول
های پروتئینی ویژه‌ای به نام گیرنده که وجود این مواد را پی‌گردی کنند. آنها به لحاظ فاصله میان سلول ترشح‌کننده و گیرنده‌هایی که مواد شیمیایی آزاد شده را پی‌گردی می‌کنند، متفاوت از یکدیگرند.
انتقال
دهنده
های عصبی مواد شیمیایی هستند که از یک نورون ترشح می‌شوند و بر فعالیت نورون دیگر تاثیر می‌گذارند.
این مواد
انتقال
دهنده که به آنها پیک
عصبی نیز می‌گویند، از تکمه
های پایانی نورون‌ها در شکاف سیناپسی (Synaptic cleft) آزاد می‌شوند و توسط گیرنده
های موجود در غشای (Memberane) سلول دیگری که در فاصله بسیار نزدیکی از آن قرار گرفته، پی‌گردی می‌شوند. ارتباط شیمیایی در هر سیناپس، اختصاصی و منحصر به فرد است.
انتقال
دهنده‌ها در مقایسه با تعدیل‌کننده‌ها مسیر کوتاهتری را طی می‌کنند و از حیطه عملکرد کمتری برخوردارند.
دانشمندان علوم
اعصاب معتقدند که
انتقال
دهنده
های بی‌شماری در
مغز وجود دارد و دائما بر طول فهرست این مواد افزوده می‌شود. تک تک سلول
های بدن با انجام دادن واکنش
های شیمیایی بر روی موادی که از راه تغذیه به آنها می‌رسند، مواد لازم خود را می‌سازند. نورون‌ها نیز
انتقال
دهنده
های عصبی خود را از مولکول
های مشتق‌شده از مواد غذایی تولید می‌کنند. برخی
انتقال
دهنده
های عصبی در پایانه پیش‌سیناپسی (Presynaptic) نزدیک محل ترشح خود، ساخته می‌شوند. اما
انتقال
دهنده
های عصبی با ساختمان مولکولی بزرگتر، در جسم سلولی ساخته می‌شوند و از آنجا به پایانه آکسون (Axon)
انتقال می‌یابند.
در پایانه نورون پیش‌سیناپسی، حجم زیادی از مولکول
های پیک
عصبی در ساختارهای کوچک کروی شکلی به نام کیسه
های سیناپسی (Vesicles) انباشته می‌شوند. علاوه بر ذخیره‌سازی پیک
های عصبی در کیسه
های سیناپسی، مقداری از این مواد در خارج از این کیسه‌ها نگهداری می‌شوند. با ناقطبی شدن انتهای آکسون هنگام رسیدن پتانسیل عمل (Action potential) به آنجا، بار الکتریکی در دو سوی غشا تغییر می‌کند و باعث گشوده شدن مجراهای کلسیمی وابسته به ولتاژ در پایانه
های نورون می‌گردد.
با به جریان افتادن کلسیم،
انتقال
دهنده عصبی از غشای نورون در شکاف سیناپسی بین نورون
های پیش‌سیناپسی و پس‌سیناپسی (Postsynaptic neuron) رها می‌شود که به آن برون‌ریزی (Exocytose) می‌گویند. عمل برون‌ریزی سریع است و حدود ۱ تا ۲ هزارم ثانیه ادامه پیدا می‌کند، اما نتیجه همیشه یکسان نیست.
بسیاری از پتانسیل
های عمل گاهی نمی‌توانند
انتقال
دهنده عصبی آزاد کنند و اگر هم موفق شوند، مقدار ماده ترشح شده همیشه ثابت نیست. در واقع، پیامد رسیدن یک پتانسیل عمل به انتهای آکسون از سیناپسی به سیناپس دیگر فرق دارد. پس از ترشح
انتقال
دهنده از سلول پیش‌سیناپسی، ماده شیمیایی در سرتاسر شکاف سیناپسی پخش می‌شود و به گیرنده خود در غشای سلول پس‌سیناپسی می‌چسبد. عرض شکاف سیناپسی حدود ۲ تا ۵ صدم میکرون است و حدود ۱۰ هزارم ثانیه طول می‌کشد تا پیک
عصبی در سرتاسر شکاف پخش شود. کل فرایند
انتقال از راه سیناپس با احتساب زمان ترشح پیک
عصبی حدود ۲ میلی ثانیه یا کمتر زمان می‌برد.
در مغز حدود ۱۰۰ نوع
انتقال
دهنده عصبی وجود دارد، اما یک نورون همه آنها را ترشح نمی‌کند. پژوهشگران تا مدت‌ها فکر می‌کردند که هر نورون فقط یک
انتقال
دهنده عصبی رها می‌کند. اما امروزه متوجه شده‌اند که بسیاری از نورون‌ها، دو یا سه و یا حتی بیش از سه
انتقال
دهنده عصبی رها می‌کنند و هر نورون ترکیب یکسانی از
انتقال
دهنده
های عصبی را از تمامی شاخه
های آکسونی خود آزاد می‌کند. برای مثال اگر از شاخه‌ای گلوتامات و پپتید (Peptid) ترشح شود، شاخه
های دیگر آکسون نیز همین مواد را آزاد می‌کنند.
هرچند یک نورون، تعداد محدودی
انتقال
دهنده عصبی ترشح می‌کند، اما در سیناپس
های گوناگونی که به آن می‌رسند
انتقال
دهنده
های مختلفی را دریافت می‌کند و به آنها پاسخ می‌دهد.
انتقال
دهنده
های عصبی عموما بیش از یک نوع گیرنده دارند. گیرنده
انتقال
دهنده عصبی در غشای سلول پس‌سیناپسی از جنس پروتئین است. هنگامی که
انتقال
دهنده عصبی به محل گیرنده خود می‌چسبد، گیرنده مجرایی را در غشا باز می‌کند. این اثر یا سریع انجام می‌شود که به آن اثر یونی (Ion tropic effect) می‌گویند، یا آهسته و با صرف زمان نسبتا طولانی که آن را اثر شیمیایی (Metabotropic effect) می‌نامند. علت وجود
انتقال
دهنده عصبی و گیرنده
های بی‌شمار این است که
دستگاه عصبی برای ایجاد یک رفتار پیچیده، عناصر شیمیایی بسیاری را باید با هم ترکیب کند.
انتقال
دهنده
های مختلف و گیرنده
های گوناگون نقش
های متفاوت و متمایزی را در عملکرد مغز و رفتار ایفا می‌کنند.
به‌طور طبیعی یک
انتقال
دهنده عصبی نمی‌تواند به مدت زیادی روی غشای نورون پس‌سیناپسی باقی بماند. زیرا ممکن است آن نورون را به‌طور مدام تحریک یا بازداری کند که در این صورت امکان کنترل دقیق از بین می‌رود. از دو راه کوتاه شدن مدت عمل
انتقال
دهنده
های عصبی حاصل می‌شود. در مورد برخی
انتقال
دهنده
های عصبی فرایند تجزیه صورت می‌گیرد. به این ترتیب که آنزیم
های غشای یاخته گیرنده با پیک
عصبی وارد فعل و انفعال می‌شود تا آن را تجزیه و بی‌اثر سازد. در مورد سایر
انتقال
دهنده
های عصبی فرایند بازجذب (Reuptake) یا بازگیری صورت می‌گیرد. این فرایند تقریبا بلافاصله منطقه سیناپس را از ماده شیمیایی پاک می‌کند. منظور از بازگیری، جذب
انتقال
دهنده
های عصبی توسط همان پایانه
های سیناپسی رهاکننده آنهاست.
نورون‌ها از نظر تولید و ترکیب مواد شیمایی، سلولی بسیار فعال هستند و فرآورده
های آنها در سوخت و ساز آنها و ایجاد ارتباط بین نورون‌ها و کارکردهای مختلف
عصبی مانند حالات روانی و یادگیری، نقش اساسی دارند. بعضی از این مواد در سیناپس‌ها به عنوان
انتقال
دهنده و برخی به عنوان تعدیل‌کننده (Neuromodulators) عمل می‌کنند. بسیاری از داروهای روانی با تاثیر در این مواد و یا در گیرنده
های آنها باعث تغییرات
عصبی و روانی می‌گردند.
جایگاه اصلی این میانجی‌گرهای
عصبی همواره در یک شکاف ۲۰۰ آنگسترومی، بین آکسون و دندریت نورون‌ها می‌باشد.
انتقال
دهنده‌ها که در سطح یک سیناپس اثر می‌کنند، منطقه عمل محدودتری دارند. تعدیل‌کننده
های عصبی در
مغز، میدان عمل وسیع‌تری دارند و میزان ترشح آنها بیشتر است. ساخت و آزاد شدن این مواد به تولید و ترشح هورمون‌ها شباهت دارد. تاکنون ده‌ها
انتقال
دهنده و
تعدیل‌کننده عصبی شناسایی شده‌اند که مهمترین آنها را نام می‌بریم.
استیل‌کولین ماده
ناقلی است که در صفحه محرکه
عصبی – ماهیچه‌ای انسان و مهره‌داران وجود دارد. صفحه محرکه
عصبی – ماهیچه‌ای همان ارتباط بین آکسون سلول حرکتی با تار ماهیچه‌ای را می‌گویند که از ویژگی سیناپس شیمیایی برخوردار می‌باشد. استیل‌کولین با مکانیسم
انتقال، وارد پایانه
عصبی می‌شود. نیمی از استیل‌کولین موجود در پایانه
عصبی، از آزادسازی و احیای قبلی استیل‌کولین ناشی می‌شود و بقیه از پلاسمای خون تامین می‌گردد. برای تولید استیل‌کولین، نیاز به آنزیم کولین استیلاز (Choline Acetylase) می‌باشد. این آنزیم در جسم سلولی نورون حرکتی ساخته می‌شود و در مدت ۱۰ روز از آکسون به پایانه پیش‌سیناپسی
انتقال داده می‌شود.
استیل‌کولین ساخته و آزاد شده در پایانه، از طریق
انتقال فعال به درون وزیکول یا حبابچه
های ناقل موجود در پایانه هدایت می‌شوند، سپس هر زمان که پتانسیل عمل وارد پایانه پیش‌سیناپسی می‌شود، تعدادی از این وزیکول‌ها در یک زمان،
ناقل خود را در عرض یک‌هزارم‌ثانیه، به داخل شکاف سیناپسی تخلیه می‌کنند. مکانیسم تخلیه مواد
ناقل توسط وزیکول‌ها مربوط به کانال
های وابسته به ولتاژ کلسیم است. به این صورت که با ورود پتانسیل عمل، کانال
های کلسیمی باز می‌شود و یون
های کلسیم وارد پایانه می‌شوند. سپس این یون
های کلسیم، به مولکول
های پروتئینی خاصی متصل شده و باعث می‌شود که نقاطی به نام محل
های آزادسازی در درون غشا باز شده و وزیکول‌ها مواد
ناقل خود را که همان استیل‌کولین است، به شکاف سیناپسی تخلیه کنند. وقتی استیل‌کولین در شکاف سیناپسی آزاد شد، نورون پس‌سیناپسی را، تحریک یا مهار می‌کند.
بعد از غیرفعال شدن گیرندگان غشا زیرسیناپسی و همچنین پایان وظیفه استیل‌کولین، آنزیمی به نام کولین استراز (ChE) که در شبکه پروتئوگلیکان شکاف سیناپسی وجود دارد، استیل‌کولین را به استات و کولین تجزیه کرده که کولین آن توسط پایانه سیناپس جذب شده و دوباره به استیل‌کولین تبدیل می‌شوند.
به نورون‌ها و سیناپس‌هایی که استیل‌کولین آزاد می‌کنند، استیل کولینرژیک (Acetyl cholinergic) می‌گویند. استیل‌کولین دارای دو نوع گیرنده است:
۱) گیرنده‌های موسکارینی (Muscarinic): این گیرنده‌ها به وسیله استیل‌کولین و ماده‌ای به نام موسکارین که از یک قارچ به دست می‌آید فعال می‌شوند. "آتروپین" گیرنده‌های موسکارینی را از کار می‌اندازد.
۲) گیرنده‌های نیکوتینی (Nicotinic): این گیرنده‌ها نیز به وسیله استیل‌کولین و ماده نیکوتین فعال می‌شوند. "کورار" باعث از کار افتادن گیرنده‌های نیکوتینی در بدن می‌شود.
در سیناپس
های استیل کولینرژیک مغز و نخاع از هر دو نوع گیرنده استیل‌کولین یافت می‌شود، ولی گیرنده
های تارهای عضلات اسکلتی از نوع نیکوتینی هستند. ماده‌ای سمی به نام توکسین بوتولیک که از نوعی باکتری تولید می‌شود، با ممانعت از آزاد شدن استیل‌کولین باعث از کار افتادن سیناپس
های استیل کولینرژیک می‌شود.
آدرنالین یا اپی‌نفرین،
نورآدرنالین یا نوراپی‌نفرین و
دوپامین از جمله
ناقلین آدرنرژیک این دسته بوده که در تمام سیناپس
های پس‌گره‌ای دستگاه سمپاتیک به استثنای غدد عرق وجود دارند. همه این کاتکولامین‌ها، از اسیدآمینه تیروزین ساخته شده‌اند.
این ماده یکی از مهمترین
انتقال
دهنده
های نورون
های مراکز
عصبی است و بسیاری از بیماری
های عصبی و روانی به اختلال در ترشح و عملکرد آن مربوط است.
دوپامین برحسب نوع گیرنده‌هایی که در آن اثر می‌کند، ممکن است تحریک‌کننده و یا بازدارنده باشد. در نواحی مختلفی از مغز، نورون
های دوپامینرژیک شناخته شده‌اند که یکی از آنها هسته سیاه در
مغز میانی است.
دوپامین از انتهای آکسون این نورون‌ها به درون اجسام مخطط در قاعده مغز آزاد می‌شود. آسیب دیدن نورون
های دوپامینرژیک باعث بروز بیماری
پارکینسون (Parkinson) می‌شود. در حقیقت تحلیل این نورون‌ها و در نتیجه کاهش فعالیت
دوپامین در مغز، ایجاد کننده علایم بیماری پارکینسون است. عکس این روند در بیماری
اسکیزوفرنی یا
روان‌گسیختگی وجود دارد، به این صورت که فعالیت بیش از حد طبیعی این نورون‌ها باعث افزایش فعالیت
دوپامین شده و علایم بیماری اسکیزوفرنی بروز می‌کند.
چگونگی‌اندازه‌گیری فعالیت نورون
های دوپامینرژیک
دوپامین و سایر کاتکولامین‌ها به وسیله یک آنزیم داخل نورونی به نام مونو آمین اکسیداز (MAO) و یک آنزیم خارج‌نورونی به نام کاتکول اومتیل ترانسفراز (COMT)، تجزیه و بی‌اثر می‌شوند.
دوپامین پس از تجزیه شدن ماده‌ای به نام هومو وانیلیک اسید (HVA) به وجود می‌آورد که با‌اندازه‌گیری مقدار آن در مایع مغزی – نخاعی و پلاسمای خون و ادرار، می‌توان به میزان فعالیت نورون
های دوپامینرژیک مغز پی برد.
(نورآدرنالین): از پایانه
های نورون‌هایی ترشح می‌شود که اجسام سلولی آنها در
ساقه مغز و
هیپوتالاموس واقع هستند. نورون
های ترشح‌کننده نوراپی‌نفرین، به طور خاص، در لوکوس سرولئوس در پل مغز قرار دارد.
آنزیمی به نام
دوپامین هیدروکسیلاز (dopamine hydroxylase) باعث تبدیل
دوپامین به نوراپی‌نفرین می‌شود. در نورون‌هایی که این آنزیم وجود دارد،
دوپامین به شکل نوراپی‌نفرین آزاد می‌شود. این نورون‌ها را، نورآدرنرژیک می‌نامند. نوراپی‌نفرین در
اعصاب محیطی سمپاتیک و تعدادی از سیناپس
های مغز نقش
انتقال دارد. نوراپی‌نفرین پس از اثر در غشای پس‌سیناپسی دوباره به وسیله پایانه سیناپس جذب می‌شود و یا به وسیله آنزیم مونو آمین اکسیداز تجزیه و غیرفعال می‌شود. نورون
های آدرنرژیک در اغلب نواحی نقش تحریک‌کننده و در برخی سیناپس‌ها اثر بازدارنده یا مهاری دارند. همچنین این نورون‌ها در بیداری و افزایش سطح برانگیختگی و بالا بردن نورون
های مغز شرکت دارند.
گیرنده
های نوراپی‌نفرین دو دسته‌اند: ۱. آلفا ۲. بتا
در اغلب موارد اثر نوراپی‌نفرین در گیرنده
های آلفا از نوع تحریکی و در گیرنده
های بتا از نوع مهاری است. تنها استثناء در قلب و روده است. یعنی نوراپی‌نفرین در گیرنده
های بتا در قلب، اثر تحریک‌کننده دارند و در گیرنده
های آلفا و بتای روده باعث مهار حرکات روده می‌شود.
(آدرنالین): این ماده بیشتر در بخش مرکزی
غده فوق کلیه ترشح می‌شود که از نظر جنینی یک گره سمپاتیک تغییر شکل یافته است. به نورون‌هایی که این
انتقال
دهنده را می‌سازند، آدرنرژیک می‌گویند. اپی‌نفرین هم مانند نوراپی‌نفرین، پس از آزاد شدن در شکاف سیناپسی، دوباره جذب پایانه سیناپس می‌شود و مقدار کمی از آن به مواد شیمیایی غیرفعال تجزیه می‌شوند.
از هسته‌هایی ترشح می‌شود که از سجاف میانی (median raphe) ساقه مغز منشا می‌گیرند و به درون بسیاری از نواحی مغز و نخاع و هیپوتالاموس می‌روند.
سروتونین از اسید آمینه تریپتوفان ساخته می‌شود. سروتونین و ماده دیگری به نام ملاتونین (melatonin) با نام کلی ایندولامین (indolamine) خوانده می‌شوند. ملاتونین، هورمون غده کاجی یا پینه‌آل (pineal) است که از تغییر شکل سروتونین به وجود می‌آید. سروتونین از مهمترین
انتقال دهنده‌ها و تعدیل‌کننده
های عصبی است. آنزیم مونو آمین اکسیداز، باعث تجزیه و غیرفعال شدن سروتونین می‌گردد. حاصل تجزیه سروتونین ماده‌ای به نام "۵- هیدروکسی ایندول استیک اسید" می‌باشد که با‌اندازه‌گیری مقدار آن می‌توان به میزان سروتونین بدن پی برد. سروتونین در مسیرهای
انتقال درد به مراکز
عصبی، به عنوان یک مهار کننده عمل می‌کند. از دیگر اعمال سروتونین می‌توان، برقراری حالت
خواب، تنظیم رفتارهای تغذیه و نوسانات خلق و خو را نام برد.
این ماده از پایانه
های عصبی در
نخاع،
مخچه، عقده
های قاعده‌ای و نواحی بسیاری از
قشر مخ ترشح می‌شود.
گابا از اسید گلوتامیک ساخته می‌شود و یکی از مهمترین واسطه
های شیمیایی بازدارنده
اعصاب است. گابا از طریق افزایش نفوذپذیری غشای
عصبی نسبت به یون کلر عمل می‌کند. نورون‌هایی که گابا را تولید می‌کنند، گابرژیک نام دارند. تحلیل نورون
های گابرژیک در مغز باعث بیماری
داء‌الرقص یا کره (Chorea) می‌شود که در آن حرکات غیرارادی وسیعی در بیمار ظاهر می‌شود. داروهای
بنزو دیازپین، عمل گابا در مغز را تشدید و تسهیل می‌کنند.
گلوتامات از پایانه
های پیش‌سیناپسی بسیاری از مسیرهای حسی دستگاه
عصبی مرکزی و نواحی قشر مخ ترشح می‌شود.
این ماده نیز مانند گابا از اسید گلوتامیک به وجود می‌آید ولی برخلاف آن، یک میانجی
عصبی تحریک‌کننده بوده و در فرایند یادگیری موثر است. گلوتامات، گابا، آسپارتات و گلیسین جزء گروه اسید آمینه‌ها هستند. گلوتامات و آسپارتات از گوارش مواد پروتئینی در روده به وجود می‌آیند، ولی پس از جذب نمی‌توانند از سد بین خون و مغز عبور کنند، بنابراین خود مغز این مواد را می‌سازد. گلوتامات واسطه شیمیایی برخی از نورون
های هیپوتالاموس است که باعث تنظیم ترشحات
غده هیپوفیز می‌شوند. آسپارتات مانند گلوتامات تحریک‌کننده است. اسید آمینه گلیسین، یک واسطه شیمیایی بازدارنده بوده و باعث مهار نورون
های حرکتی می‌شود.
نوروپپتیدها یک گروه کاملا متفاوت از ترانسمیترها بوده و فعالیت آنها معمولا آهسته است. این واسطه‌ها در سیتوزول پایانه
های پیش‌سیناپسی ساخته نمی‌شوند، بلکه در ریبوزوم
های جسم سلولی نورون‌ها ساخته می‌شوند.
نوروپپتیدهایی که در دستگاه
عصبی وجود دارند، به وسیله یاخته
های عصبی مغز و نخاع ساخته می‌شوند. تعدادی از این مواد، پپتیدهای شبه افیونی یا اپیوئید نامیده می‌شوند که از ماده بتالیپوتروپین به وجود می‌آیند.
این مواد با اثر در گیرنده
های خود باعث تخفیف درد و ایجاد آرامش
عصبی می‌شوند. ورزش شدید، درد و عوامل استرس‌زا باعث افزایش ساخته شدن این مواد می‌شوند. نوروپپتیدهای دیگری در مغز ساخته می‌شوند که تعدیل‌کننده و تنظیم‌کننده حالات روانی بوده و در رفتارهای مربوط به گرسنگی، سیری، تشنگی، حالات هیجانی،
افسردگی، تغییرات خلقی،
حافظه و
یادگیری شرکت دارند. تاکنون ده‌ها نوروپپتید شناسایی شده است. بعضی از آنها علاوه بر مغز در
غدد درون‌ریز نیز ساخته می‌شوند. کوله سیستوکینین یکی از هورمون
های دستگاه گوارش است که باعث انقباض کیسه صفرا و کمک به هضم چربی‌ها می‌شود، ولی همین ماده در مغز موجب احساس سیری و کاهش اشتها می‌گردد.
هورمونی نیز به نام ADH یا هورمون ضد ادراری در کلیه‌ها باعث کاهش حجم ادرار شده ولی در مغز به روند حافظه و یادگیری کمک می‌کند.
•
سایت پژوهه، برگرفته از مقاله «تعریف انتقال دهنده های عصبی»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۹/۰۵/۱۱. •
سایت پژوهه، برگرفته از مقاله «انواع انتقال دهنده های عصبی»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۹/۰۵/۱۱.
