مراد از «امربهطبیعت» این است که آمر هنگام امر کردن، « طبیعتماموربه» را در نظر گرفته و به افراد توجهی ندارد. در تعلق امربهطبیعت یا فرد، میان اصولیها اختلاف است، و در این باره سه دیدگاه وجود دارد: ۱. متعلق اوامر، طبایع است؛ ۲. متعلق اوامر، افراد خارجی است؛ ۳. متعلق اوامر، طبایعی است که مرآت (آینه) برای افراد (حصهای از طبیعت) میباشد.
ثمره نزاع در تعلق امربهطبیعت یا افراد، در مواردی هم چون اجتماع امر و نهی ظاهر میشود، مثل: نماز در مکان غصبی که در صورت تعلق امربهطبیعت، اجتماع امر و نهی جایز و در صورت تعلق آن به افراد، اجتماع امر و نهی ممتنع است.
برخی از اصولیها مثل مرحوم « محقق اصفهانی » معتقدند نزاع تعلق امربهطبیعت یا فرد، فلسفی است، اما برخی دیگر مانند مرحوم « امام خمینی » اعتقاد دارند نزاع عرفی است.