امانتداری انسان (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
از مصادیق
امانتداران که در
آیات قرآن به آنها اشاره شده،
انسان است.
عرضه امانت الهی بر انسان ازسوی خدا و پذیرش آن به وسیله او:
«إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ ... وَحَمَلَهَا الْإِنسَانُ إِنَّهُ كَانَ ظَلُومًا جَهُولًا؛
ما امانت (
تعهد،
تکلیف، و
ولایت الهیه) را بر
آسمانها و
زمین و
کوه‌ها عرضه داشتیم ... اما انسان آن را بر دوش کشید؛ او بسیار
ظالم و
جاهل بود، (چون قدر این مقام عظیم را نشناخت و به خود ستم کرد)!»
توانایی و قابلیت انسان برای تحمل امانت خدا:
«إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ ... وَحَمَلَهَا الْإِنسَانُ إِنَّهُ كَانَ ظَلُومًا جَهُولًا؛
ما امانت (تعهد، تکلیف، و
ولایت الهیه) را بر آسمانها و زمین و کوه‌ها عرضه داشتیم ... اما انسان آن را بر دوش کشید؛ او بسیار ظالم و جاهل بود، (چون قدر این مقام عظیم را نشناخت و به خود ستم کرد)!»
عدم توجه انسان به عواقب پذیرش امانت الهی:
«إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ فَأَبَيْنَ أَن يَحْمِلْنَهَا وَأَشْفَقْنَ مِنْهَا وَحَمَلَهَا الْإِنسَانُ إِنَّهُ كَانَ ظَلُومًا جَهُولًا؛
ما امانت (تعهد، تکلیف، و
ولایت الهیه) را بر آسمانها و زمین و کوه‌ها عرضه داشتیم، آنها از حمل آن سر برتافتند، و از آن هراسیدند؛ اما انسان آن را بر دوش کشید؛ او بسیار ظالم و جاهل بود، (چون قدر این مقام عظیم را نشناخت و به خود ستم کرد)! »
فلسفه و حکمت عرصه امانت الهی برانسان عبارتند از:
۱.
آزمایش انسان‌ها، فلسفه عرضه امانت الهی بر آنها:
«إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ ... وَحَمَلَهَا الْإِنسَانُ إِنَّهُ كَانَ ظَلُومًا جَهُولًا • لِيُعَذِّبَ اللَّهُ الْمُنَافِقِينَ وَالْمُنَافِقَاتِ وَالْمُشْرِكِينَ وَالْمُشْرِكَاتِ وَيَتُوبَ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَّحِيمًا؛
ما امانت (تعهد، تکلیف، و
ولایت الهیه) را بر آسمانها و زمین و کوه‌ها عرضه داشتیم ... اما انسان آن را بر دوش کشید؛ او بسیار ظالم و جاهل بود، (چون قدر این مقام عظیم را نشناخت و به خود ستم کرد)! هدف این بود که
خداوند مردان و زنان منافق و مردان و زنان مشرک را (از
مؤمنان جدا سازد و آنان را)
عذاب کند، و خدا
رحمت خود را بر مردان و زنان باایمان بفرستد؛ خداوند همواره آمرزنده و رحیم است!»
لام «لیعذب» برای عاقبت می‌باشد.
تقسیم شدن انسان‌ها به
مؤمن،
منافق و
مشرک پس از عرضه شدن امانت الهی بر آنها:
«إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ ... وَحَمَلَهَا الْإِنسَانُ إِنَّهُ كَانَ ظَلُومًا جَهُولًا • لِيُعَذِّبَ اللَّهُ الْمُنَافِقِينَ وَالْمُنَافِقَاتِ وَالْمُشْرِكِينَ وَالْمُشْرِكَاتِ وَيَتُوبَ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَّحِيمًا؛
ما امانت (تعهد، تکلیف، و
ولایت الهیه) را بر آسمانها و زمین و کوه‌ها عرضه داشتیم ... اما انسان آن را بر دوش کشید؛ او بسیار ظالم و جاهل بود، (چون قدر این مقام عظیم را نشناخت و به خود ستم کرد)! هدف این بود که خداوند مردان و زنان منافق و مردان و زنان مشرک را (از مؤمنان جدا سازد و آنان را) عذاب کند، و خدا رحمت خود را بر مردان و زنان باایمان بفرستد؛ خداوند همواره آمرزنده و رحیم است!»
لام «لیعذب» برای عاقبت می‌باشد.
مرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۴، ص۲۳۲، برگرفته از مقاله «امانتداری انسان».
