امانتداری انسان (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
از مصادیق
امانتداران که در
آیات قرآن به آن
ها اشاره شده،
انسان است.
عرضه
امانت الهی
بر انسان ازسوی خدا و پذیرش آن به وسیله او:
«إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ ... وَحَمَلَهَا الْإِنسَانُ إِنَّهُ كَانَ ظَلُومًا جَهُولًا؛
ما
امانت (
تعهد،
تکلیف، و
ولایت الهیه) را
بر آسمانها و
زمین و
کوه‌ها عرضه داشتیم ... اما
انسان آن را
بر دوش کشید؛ او بسیار
ظالم و
جاهل بود، (چون قدر این مقام عظیم را نشناخت و به خود ستم کرد)!»
توانایی و قابلیت
انسان برای تحمل
امانت خدا:
«إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ ... وَحَمَلَهَا الْإِنسَانُ إِنَّهُ كَانَ ظَلُومًا جَهُولًا؛
ما
امانت (تعهد، تکلیف، و ولایت الهیه) را
بر آسمان
ها و زمین و کوه
ها عرضه داشتیم ... اما
انسان آن را
بر دوش کشید؛ او بسیار ظالم و جاهل بود، (چون قدر این مقام عظیم را نشناخت و به خود ستم کرد)!»
عدم توجه
انسان به عواقب پذیرش
امانت الهی:
«إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ فَأَبَيْنَ أَن يَحْمِلْنَهَا وَأَشْفَقْنَ مِنْهَا وَحَمَلَهَا الْإِنسَانُ إِنَّهُ كَانَ ظَلُومًا جَهُولًا؛
ما
امانت (تعهد، تکلیف، و ولایت الهیه) را
بر آسمانها و زمین و کوه
ها عرضه داشتیم، آنها از حمل آن سر برتافتند، و از آن هراسیدند؛ اما
انسان آن را
بر دوش کشید؛ او بسیار ظالم و جاهل بود، (چون قدر این مقام عظیم را نشناخت و به خود ستم کرد)! »
فلسفه و حکمت عرصه
امانت الهی برانسان عبارتند از:
۱.
آزمایش انسان
ها، فلسفه عرضه
امانت الهی
بر آن
ها:
«إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ ... وَحَمَلَهَا الْإِنسَانُ إِنَّهُ كَانَ ظَلُومًا جَهُولًا • لِيُعَذِّبَ اللَّهُ الْمُنَافِقِينَ وَالْمُنَافِقَاتِ وَالْمُشْرِكِينَ وَالْمُشْرِكَاتِ وَيَتُوبَ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَّحِيمًا؛
ما
امانت (تعهد، تکلیف، و ولایت الهیه) را
بر آسمانها و زمین و کوه
ها عرضه داشتیم ... اما
انسان آن را
بر دوش کشید؛ او بسیار ظالم و جاهل بود، (چون قدر این مقام عظیم را نشناخت و به خود ستم کرد)! هدف این بود که
خداوند مردان و زنان منافق و مردان و زنان مشرک را (از
مؤمنان جدا سازد و آنان را)
عذاب کند، و خدا
رحمت خود را
بر مردان و زنان باایمان بفرستد؛ خداوند همواره آمرزنده و رحیم است!»
لام «لیعذب» برای عاقبت می‌باشد.
تقسیم شدن
انسان
ها به
مؤمن،
منافق و
مشرک پس از عرضه شدن
امانت الهی
بر آن
ها:
«إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ ... وَحَمَلَهَا الْإِنسَانُ إِنَّهُ كَانَ ظَلُومًا جَهُولًا • لِيُعَذِّبَ اللَّهُ الْمُنَافِقِينَ وَالْمُنَافِقَاتِ وَالْمُشْرِكِينَ وَالْمُشْرِكَاتِ وَيَتُوبَ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَّحِيمًا؛
ما
امانت (تعهد، تکلیف، و ولایت الهیه) را
بر آسمانها و زمین و کوه
ها عرضه داشتیم ... اما
انسان آن را
بر دوش کشید؛ او بسیار ظالم و جاهل بود، (چون قدر این مقام عظیم را نشناخت و به خود ستم کرد)! هدف این بود که خداوند مردان و زنان منافق و مردان و زنان مشرک را (از مؤمنان جدا سازد و آنان را) عذاب کند، و خدا رحمت خود را
بر مردان و زنان باایمان بفرستد؛ خداوند همواره آمرزنده و رحیم است!»
لام «لیعذب» برای عاقبت می‌باشد.
مرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۴، ص۲۳۲، برگرفته از مقاله «امانتداری انسان».
