أُفّ (به ضم الف و تشدید فاء) یکی از مفردات نهج البلاغه، واژه‌ای است که از تنفر حکایت می‌کند؛ هنگامی از زبان انسان صادر می‌شود که نسبت به چیزی یا موضوعی اظهار کراهت دارد.
حضرت امیر (علیه‌السّلام) پس از ختم غائله خوارج به وقت ترغیب مردم به جنگ با معاویه، فرمود: «افّ لکم لقد سئمت عتابکم ارضیتم بالحیاة الدنیا من الآخرة عوضا؛
