اصل بی‌طرفی در دادرسی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اصل بی‌طرفی در دادرسی، یکی از اصول و مؤلفه‌های اساسی دادرسی عادلانه و به معنای رعایت نمودن
قاضی در رفتار ظاهری خود نسبت به
طرف‌های دعوا ـ در طول رسیدگی ـ می‌باشد. بدین بیان که از رفتارهای شبهه انگیز و از اقداماتی که برخلاف حق بوده و موجب تقویت و ضعف یک
طرف یا تضعیف موقعیت
طرف دیگر شود، خودداری نماید. در این تحقیق به مراتب
بی
طرفی، ابزارهای تأمین کننده‌ی آن و ... پرداخته می‌شود.
این اصل تا‌اندازه‌ای مهم است که
امام علی (علیه‌السّلام) در زمان حکومت خویش، قضاتی که این اصل را مراعات نمی‌نمودند را مورد عتاب خویش قرار می‌دادند.
اسلام رعایت این
بی
طرفی را در چهار مرحله لازم دانسته است:
قاضی نباید اراده و علاقه قلبی خود را متوجه یک
طرف نموده و در‌اندیشه پیروزی یکی از متخاصمین باشد.
مرحوم کلینی در کتاب خویش می‌فرماید: در هنگام قضاوت، اگر حق هم به جانب اقوام خاصی باشد، داور نباید از خدا بخواهد که حق در کفه او باشد و خصم او محکوم گردد و حتی تا این‌اندازه هم نباید تفاوت قایل شود.
یکسان نگری فقط در حکم تجلی نمی‌یابد بلکه قاضی باید در سلام کردن، نگاه کردن و دیگر اسباب احترام مانند اجازه ورود دادن، برخاستن، نشستن و گشاده رویی با دو
طرف دعوا نیز بطور مساوی برخورد نماید.
عوامل بیرونی و جانبی نباید تاثیری در قضاوت دادرس ایجاد نمایند.
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) می‌فرمایند: مردم همانند دانه‌های شانه یکسانند.
قاضی باید
طرفین دعوا را به یک چشم بنگرد و نباید تحت تاثیر موقعیت و مقام یکی از متخاصمین، در صدد بدست آوردن دلیل، له یا علیه یکی از
طرف‌های دعوا برآید. البته این
بی
طرفی بدین معنا نیست که دادرس خود نتواند برای کشف حقیقت در مقام دست‌یابی دلیل برآید زیرا کشف حقیقت و تحقق عدالت بر همه چیز اولویت دارد.
تجلی‌گاه زحمات قضات در اجرای احکام ظاهر می‌گردد. تبعیض در اجرای احکام آثار سوئی را درپی خواهد داشت. پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) می‌فرمایند: (امت‌های قبل از شما به هلاکت رسیدند چون هرگاه بزرگی از آنان سرقت می‌کرد، نادیده می‌گرفتند و رهایش می‌کردند؛ اما اگر ضعیفی مرتکب سرقت می‌شد، حد بر او اقامه می‌نمودند.)
به نظر می‌رسد
بی
طرفی در تفسیر و اجرای
قانون و
بی
طرفی در صدور حکم، نسبت به
طرفی ظاهری اهمیت بیشتری داشته باشد. به همین علت است که
بی
طرفی در طول رسیدگی، معمولا با ضمانت انتظامی کنترل می‌شود در حالی که ضمانت اجرای نقض
بی
طرفی در تفسیر و اجرای قوانین و صدور حکم شدیدتر بوده و معمولا جنبه کیفری دارد. هرچند آثار
بی
طرفی "دادرس" به لحاظ قدرت وی در صدور حکم قضایی و تعیین سرنوشت قضایی
طرف‌ها بیش از آثار
بی
طرفی اشخاص دخیل در پرونده (گواهان و مطلعان، کارشناس،
وکیل تسخیری، ضابطان دادگستری و مترجم) است؛ اما نباید از
بی
طرفی این اشخاص غافل ماند چرا که نظر یا اظهارات این اشخاص نیز می‌تواند مبنای صدور حکم دادرس باشد. قلمرو زمانی
بی
طرفی از زمان شروع پیگرد دعوا است و تا پایان دادرسی و حتی صدور و اجرای حکم ادامه دارد.
۱.
استقلال قضایی: استقلال، لازمه
بی
طرفی دادرس است. زیرا در این صورت دادرس می‌تواند زمامداران مقتدر را در صورت ارتکاب
جرم به پای میز محاکمه کشانده و در صورت تقصیر، آنان را به مجازات متناسب محکوم نماید.
۲. مصونیت دادرسان: مصونیت شغلی یا کیفری دادرسان برای آنان این امنیت خاطر را ایجاد می‌کند که اگر با حفظ استقلال و
بی
طرفی مبادرت به رسیدگی و انشای رای کنند، به راحتی مورد حب و بغض سیاسی قرار نگرفته و در اثر آن، شغل خود را از دست نداده یا تحت پیگرد کیفری قرار نمی‌گیرند. (ماده ۴۲ لایحه
و اصل ۱۶۴.
)
۳. تقوا و تزکیه نفس: خویشتن‌داری مانع دخالت عوامل روانی و احساسات خوشایند یا ناخوشایند در فرایند رسیدگی و صدور حکم است که نتیجه آن خروج از
بی
طرفی قاضی است. تزکیه نفس موجب می‌شود که ظاهر
طرف‌های دعوا یا جایگاه شغلی و اجتماعی آنان یا سخنانی که در مدح وی گفته می‌شود و همچنین سایر امور اخلاقی یا احساسی در قضاوت و تصمیم گیری قاضی دخالت داده نشود.
۱. علنی بودن رسیدگی: علنی بودن رسیدگی، عملکرد و تصمیم
دادرس را در معرض افکار عمومی قرار می‌دهد. این عامل موجب می‌شود تا قاضی در حفظ
بی
طرفی و انجام دادرسی عادلانه کوشش بیشتری نماید.
۲. رد دادرس: هرگاه به جهاتی بیم خروج دادرس از
بی
طرفی در دعوای ارجاع شده به وی برود؛ هریک از
طرفین دعوا حق دارند که او را رد کنند تا دادرس دیگری به دعوا رسیدگی نماید. خود دادرس نیز در صورت وجود هر یک از جهات رد، مکلف به خودداری از رسیدگی است.
موارد رد دادرس که در ماده ۴۶،
بیان گردیده، منحصر به وجود روابط حقوقی خاص یا خویشاوندی سببی و نسبی دادرس با
طرف‌های دعوا یا اظهار نظر ماهوی پیشین دادرس می‌باشد.
۳. سلب صلاحیت در موارد خاص: شخصیت برخی از متهمان موجب می‌شود که دادرس حوزه قضایی محل ارتکاب جرم، برای رسیدگی صلاحیت نداشته باشد. سوء استفاده این متهمان از موقعیت شغلی خود در منطقه (برای نمونه، استاندار در استان متبوعه خود) و در نتیجه نقض استقلال و
بی
طرفی قاضی، موجب صلاحیت شخصی مرجع قضایی دیگر می‌شود.
۴. دو درجه‌ای بودن: رسیدگی دوباره در مرجع بالاتر، به نوعی از نقض
بی
طرفی دادرس پیشین رفع اثر نموده و
بی
طرفی را در فرآیند دادرسی تامین می‌نماید.
۵. مستدل، مستند و موجه بودن رای: این امر موجب می‌شود تا دادرس از دخالت دادن احساسات، یا ارزش‌های مورد نظر خود جلوگیری نموده و رای خود را در معرض نقض از سوی مرجع بالاتر قرار ندهد.
•
سایت پژوهه، برگرفته از مقاله «اصل بی‌طرفی در دادرسی»، تاریخ بازیابی:۱۴۰۰/۰۱/۲۹.
