اصحاب اخدود (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اَصْحابِ اُخْدود، نام قومی است که در
قرآن کریم از آنان یاد شده و غالب مفسران، آنان را گروه مؤمنانِ
عذاب شده از سوی
کافران دانستهاند.
اُخدود به معنای گودال و شکافی مستطیل شکل است که در
زمین ایجاد شود.
«قُتِلَ
أَصْحَابُ الْأُخْدُودِ؛ مرگ بر شکنجهگران
صاحب گودال (
آتش)».
اصحاب اخدود، جبّارانی بودند که
مؤمنان را به جرم
ایمان در گودال
آتش میسوزاندند.
••• ((
اصحاب اخدود)) جباران ستمگرى بودند که زمین را مىشکافتند و آن را پر از
آتش نموده، مؤمنین را به جرم اینکه ایمان دارند در آن مىانداختند، و تا آخرین نفرشان را مىسوزاندند.
پس جمله ((قتل ...)) نفرین بر آنان است، نه اینکه خواسته باشد خبر دهد، و منظور از ((قتل))، لعنت و طرد از درگاه خداى تعالى است)).
••• این احتمال وجود دارد که مقصود از
اصحاب اخدود، مؤمنانی باشند که در گودال
آتش افکنده شدند.
بعضى گفتهاند: مراد از ((
اصحاب اخدود)) مردان و زنان مؤمنى هستند که در آن قوم سوخته شدند، و جمله ((قتل)) مىخواهد خبر دهد که این مردان و زنان به وسیله سوختن در
آتش کشته شدند، نه اینکه بخواهد بر آنان نفرین کند.
مرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۳، ص۳۹۹، برگرفته از مقاله «اصحاب اخدود».