اسوه‌های ذاکران (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
آنان که متصف
به حقیقت ایمان باشند، معلوم است که چنین کسانى امیدشان همه
به خداست، و هدف و همشان همه و همه خانه آخرت است ، چون دل در گرو
خدا دارند، و
به زندگى آخرت اهمیت مى‌دهند و در نتیجه
عمل صالح مى‌کنند، و با این حال بسیار
به یاد خدا مى‌باشند و هرگز از پروردگار خود غافل نمى‌مانند، و نتیجه این توجه دائمى، تاءسى
به رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله است، در گفتار و کردار.
پیامبر اسلام صلی‌الله‌علیه‌وآله، برای یادکنندگان
خداوند اسوه‌ای شایسته بودند، پس ستایشگران و ذاکران باید در این امر
به رسول اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله تأسی کنند.
«لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِّمَن كَانَ يَرْجُو اللَّهَ وَالْيَوْمَ الْآخِرَ وَذَكَرَ اللَّهَ كَثِيرًا؛ مسلّماً براى شما در زندگى
رسول خدا سرمشق نيکويى بود، براى آنها که
امید به رحمت خدا و روز رستاخيز دارند و
خدا را بسيار ياد مى‌کنند».
توصیه
به یاد کردن خداوند و مخصوصا ((ذکر کثیر)) کرارا در آیات
قرآن وارد شده است، و در اخبار اسلامى نیز اهمیت فراوان
به آن داده شده، تا آنجا که در حدیثى از ابوذر مى‌خوانیم که مى‌گوید: وارد مسجد شدم و
به حضور پیامبر (صلى اللّه علیه و آله و سلّم) رسیدم ...
به من فرمود: علیک بتلاوة کتاب الله و ذکر الله کثیرا فانه ذکر لک فى السماء و نور لک فى الارض!: ((بر تو باد که
قرآن را
تلاوت کنى و
خدا را بسیار یاد نمایى که این سبب مى‌شود که در آسمان‌ها (فرشتگان) یاد تو کنند و نورى است براى تو در
زمین)).
در
حدیث دیگرى از
امام صادق (علیه السلام) چنین آمده: اذا ذکر العبد ربه فى الیوم ماة مرة کان ذلک کثیرا: ((هنگامى که انسان
خدا را در روز یکصد بار یاد کند، این ذکر کثیر محسوب مى‌شود)).
ولى هرگز نباید تصور کرد که منظور از ذکر پروردگار با این همه فضیلت تنها ذکر زبانى است؛ بلکه در
روایات اسلامی تصریح شده که منظور علاوه بر این ذکر قلبى و عملى است؛ یعنى هنگامى که انسان در برابر کار حرامى قرار مى‌گیرد
به یاد
خدا بیفتد و آن را ترک گوید.
مرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۳، ص۳۶۷، برگرفته از مقاله «اسوه‌های ذاکران».
