اسداللّه بن جعفر حکیم قمشه‌ای اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اسداللّه بن جعفر حکیم قمشه‌ای اصفهانی، از بزرگان حکماء و مرتاضین
اصفهان در
قرن چهارده هجری بوده است.
شیخ اسداللّه حکیم قمشه‌ای فرزند مشهدی جعفر، از اجله حکماء و مرتاضین در حدود سال ۱۲۹۷ق در شهرضا متولّد شد، و در مولد خود نزد حاج میرزا نصراللّه حکیم قمشه‌ای به تحصیل پرداخت، و ادبیّات،
فقه،
کلام،
منطق و
حکمت را فراگرفت؛ سپس به
اصفهان آمد، و در مدرسه صدر، به تدریس حکمت و
ریاضیّات قدیم و جدید پرداخت.
انواع خطوط، خصوصا شکسته را خوب می‌نوشت، و زبان فرانسه را بدون استاد آموخته بود. استاد شیخ
محمّدباقر الفت درباره وی گوید: «وی در علوّ طبع، حدّت ذهن، قوّه حافظه و جمیع فضایل، اخلاقش به درجه‌ای بود که چنین گوهری گران‌مایه، کمتر زیب عالم انسانیّت گشته است». سرانجام در ۱۸
ذی‌قعده ۱۳۳۴ق در عنفوان جوانی در ۳۶ سالگی
وفات یافت، و در تکیه ملک در
تخت فولاد، نزدیک قبر آخوند کاشی مدفون گردید. از تالیفات او کتاب علم الاشیاء است که جهت محصلّین مدارس جدید تالیف نموده، و به چاپ رسیده است.
شعر نیز می‌سروده و «دیوانه» تخلّص می‌نموده، قسمتی از اشعارش در کتاب دانشنامه به طبع رسیده است. از اشعار او است:
"خوش‌تر ز روزگار جنون روزگار نیست•••نیکوتر از دیار محبّت دیار نیست"
"عاقل اگر چه عاقبت از جوی بگذرد•••امّا مسلّم است که دیوانه‌وار نیست".
مهدوی، سیدمصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۱، ص۵۲۲.
