«استعاره بالکنایه» که به آن «ا ستعاره مکنیه » نیز می‌گویند، آن است که تشبیه در نفس مضمر بماند و به هیچ یک از ارکان آن جز مشبه تصریح نشود. نشانه این تشبیه، اثبات یکی از ویژگی‌های « مشبهبه » برای «مشبه» است.
در این جا «عهد» به «حبل» تشبیه شده است؛ اما در نفس مضمر مانده و به هیچ یک از ارکان تشبیه اشاره نشده است، مگر به «مشبه» که همان عهد باشد. و نشانه آن اثبات نقض، یکی از خواص «حبل» (مشبهبه) است.
