استان چهارمحال و بختیاری
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
استان چهارمحال‌وبختیاری یکی از
استان‌های کشور ایران و مرکز آن شهرکرد می‌باشد.
استان چهارمحال‌وبختیاری در بخش مرکزی
رشته کوههای زاگرس بین پیش کوههای داخلی و
استان اصفهان واقع شده
است. همچنین مرکز
استان (
شهرکرد) با ۲۱۵۰ متر ارتفاع در میان مراکز استانها، بلندترین
است (به همین سبب به
بام ایران اشتهار یافته
است). این
استان دارای ۱۶ قله مرتفع با ارتفاع بیش از سه هزار و ۵۰۰ متر مربع می‌باشد و قله چهار هزار و ۵۴۸ متری زردکوه بختیاری در آن قرار دارد که مرتفعترین قله آن کلونجی نام دارد. ارتفاعات این
استان سرچشمه سرشاخه‌های دو رودخانه دائمی
زاینده رود و
کارون می‌باشد. وسعت این
استان در حدود ۱۶۵۳۳ کیلومتر مربع می‌باشد.
به علت ماهیت کوهستانی مرتفع، که در مسیر بادهای مرطوب سیستمهای مدیترانه‌ای قرار داشته و موجب صعود و تخلیه بار این سامانه‌ها می‌گردد، این
استان دارای بارش نسبتاً مناسب می‌باشد. غالبا در مناطق مرتفع نوع بارش به صورت برف می‌باشد و وجود ارتفاعات پوشیده از برف یکی از ویژگیهای اقلیمی این
استان است.
استان چهارمحال و بختیاری بدلیل دارا بودن ویژگیهای خاص جغرافیایی و توپوگرافی از لحاظ آب و هوایی متنوع بوده و اقلیم‌های متفاوتی در آن وجود دارد. بارشهای منطقه غالباً تحت تأثیر جریان‌های جوی مدیترانه و عمدتاً کم فشار سودان قرار دارد که از غرب و جنوب غرب وارد منطقه شده و به مدت ۸ ماه (
مهر تا
اردیبهشت) منطقه را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
وجود
رشته کوه زاگرس که عمود بر مسیر حرکت این جریان ها
است، بارانهای شدید و سنگین را در منطقه باعث می‌شود. پربارش ترین بخش
استان ارتفاعات غرب با متوسط بارش سالانه ۱۶۰۰ میلیمتر می‌باشد. سایر مناطق پربارش
استان ارتفاعات سبز کوه با متوسط ۱۴۰۰ میلیمتر و ارتفاعات جنوب غرب
استان با بارش ۹۰۰ میلیمتر می‌باشد. کم بارش ترین ناحیه
استان نواحی شرقی و شمال شرقی با متوسط بارش سالانه ۲۵۰ تا ۳۰۰ میلیمتر
است.
براساس آخرین سرشماری عمومی نفوس و مسکن در سال ۱۳۸۵
استان چهارمحال و بختیاری دارای ۸۵۸ هزار نفر جمعیت بود. در این
استان مردم شهرهای
شهرکرد،
بروجن و
فرخ شهر و برخی دیگر مناطق به زبان فارسی و بختیاری صحبت می‌کنند. مردم شهرستانهای
لردگان،
اردل،
کوهرنگ و
فارسان به گویش بختیاری تکلم می‌کنند و گویش
ترکی قشقایی نیز در برخی از شهرها و روستاها از جمله شهرهای سامان، بن، کیان و طاقانک رایج
است.
موسسه مطالعات ایران و اوراسیا
