اسب در تاریخ (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
در
آیات قرآن به استفاده از اسب در زمان‌های گذشته اشاره شده است.
نشانه‌گذارى
اسب‌ها در زمان‌هاى گذشته:
«زُيِّنَ لِلنَّاسِ حُبُّ الشَّهَوَاتِ مِنَ النِّسَاء ...
وَالْخَيْلِ الْمُسَوَّمَةِ ...؛
محبّت امور مادى، از قبيل زنان ... و اسبهاى ممتاز ... در نظر مردم جلوه داده شده است....»
«مسومه» احتمال دارد از «سوم» به معنای چریدن و از «سومه و سیمه» به ضم سین، به معنای علامت و نشانه باشد. برداشت یاد شده، بنابر احتمال دوم است.
استفاده از اسب در دوران
سلیمان علیه‌السلام:
«وَوَهَبْنَا لِدَاوُودَ سُلَيْمَانَ ... • إِذْ عُرِضَ عَلَيْهِ بِالْعَشِيِّ الصَّافِنَاتُ الْجِيَادُ؛
ما سليمان را به
داود بخشيديم؛ ... به خاطر بياور هنگامى را كه عصرگاهان اسبان چابك تندرو را بر او عرضه داشتند.»
اسب،
حیوانی مفيد و كارآمد در جنگ‌هاى صدر
اسلام:
۱. «وَأَعِدُّواْ لَهُم مَّا اسْتَطَعْتُم مِّن قُوَّةٍ وَمِن رِّبَاطِ
الْخَيْلِ تُرْهِبُونَ بِهِ عَدْوَّ اللّهِ وَعَدُوَّكُمْ وَآخَرِينَ مِن دُونِهِمْ ...؛
براى مقابله با آنها (دشمنان)، هر چه در توان داريد از نيرو و از اسبهاى ورزيده آماده سازيد، تا به وسيله آن، دشمن خدا و دشمن شناخته شده خويش را بترسانيد! و دشمنان ديگرى غير از اينها....»
۲. «وَالْعَادِيَاتِ ضَبْحًا • فَالْمُورِيَاتِ قَدْحًا • فَالْمُغِيرَاتِ صُبْحًا • فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعًا • فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعًا؛
سوگند به اسبان دونده
مجاهدان در حالى كه نفس زنان به پيش مى‌تاختند، و سوگند به افروزندگان جرقه
آتش (در برخورد سم‌هايشان با سنگ‌هاى بيابان)، و سوگند به هجوم آوران در سپيده دم، كه گرد و غبار به هر سو پراكندند، و ناگهان در ميان جمع دشمن ظاهر شدند.»
مرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۳، ص۸۸، برگرفته از مقاله «اسب در تاریخ ».
