در اصطلاح فقه، ارض صلح به زمینی گویند که ملک اهل ذمّه است، و پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) یا امام (علیه‌السّلام) با آنها قراردادصلح بسته، بدین ترتیب که زمین مال آنها باشد؛ ولی جزیه بپردازند.
«الْارْضُ الْمَفْتُوحَةَ عَنْوَةً؛ زمین فتح شده با قدرت و زور.» از دیدگاه فقه اسلامی «ارض مفتوح عنوة» یعنی آن مقدار از سرزمین کافران که بوسیله قدرت نظامی اسلام (فتوحات اسلامی) از آنها گرفته شده است. منافع چنین زمینی با نظر امام، صرف مصالحمسلمانان می‌شود. ارض مفتوح العنوة را «ارض خراج»
