قرائت‌ها نه مرحله دارند؛ به این شرح: ۱. تعلیم قرآن به نبی اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم از سوی جبرائیل ؛ ۲. تعلیم قرآن کریم به مسلمانان توسط شخص پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم؛ ۳. تعلیم آیات و سوره‌های قرآن به یکدیگر توسط مسلمانان؛ ۴. پدید آمدن گروهی که تلاوت قرآن کریم و تدریس آیات و سوره‌های آن را به عهده گرفته بودند. اینان « قراء » نام داشتند. این مرحله آغاز نامگذاری و مبدا پیداشدن اصطلاحات قراء و قرائت است؛ ۵. دوره حفظ، که عده‌ای از صحابه مسئولیت از بر کردن قرآن کریم را به عهده گرفته، به رواج این کار پرداختند؛ ۶. رجوع به حافظان و قاریان معروف قرآن. علاقه مندان به قرائت قرآن، به حافظان قرآن یا به معروفان به قرائت رجوع می‌کردند تا قرآن را برایشان قرائت کنند و قرائت را از آن‌ها فرا بگیرند؛ ۷. دوران پیداشدن وجوه مختلف قرائت؛ ۸. اعزام قاریان به هر یک از بلاد توسط عثمان پس از توحید مصاحف ؛ ۹. رو آوردن به مصحف عثمانی و قرائت آن، طبق نظر صحابه و قاریشهر .
[۱]فضلی، عبد الهادی، ۱۹۳۴-م، تاریخ قراءات قرآن کریم، ص۲.
