• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

ادام (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف




ادام به کسر الف، از مفردات نهج البلاغه به معنای خورش یا موافق میل و گرسنگی می‌باشد. این کلمه یک‌بار در این کتاب بکار رفته و در بیان امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) به همین معنی استعمال شده است.



ادام به معنای خورش، آمده است. در نهایه گفته شده: «الادام ... ما یؤکل مع الخبز ایّ شیء کان» و نیز به‌معنی شیء موافق و ملایم طبع آید: «الادام: کلّ موافق و ملایم.» این کلمه فقط یک‌بار در «نهج البلاغه» به کار رفته است.


آن‌جا که حضرت (علیه‌السلام) در زهد حضرت عیسی (علیه‌السّلام) فرموده است: «و کان ادامه الجوع و سراجه باللیل القمر و ظلاله فی الشتاء مشارق الارض و مغاربها؛ خورش او یا موافق میلش گرسنگی و چراغش در شب‌ها نور ماه و مسکنش در زمستان مشرق‌ها و مغرب‌ها بود.» یعنی در زمستان مسکنی نداشت بلکه به محلّ‌های گرم می‌رفت. تابستان نیز همانطور که در نهج البلاغه «عبده» آمده است: کسی که کنّ و منزل او مشرق و مغرب است مسکنی نخواهد داشت. «مادوم» اسم مفعول از ادام است.


۱. ابن الأثیر، مجدالدین، النهایه فی غریب الحدیث والاثر، ج۱، ص۳۱، بیروت، المکتبة العلمیة، ۱۳۹۹.    
۲. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۲۲۷، خطبه۱۶۰.    
۳. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۴۱۹، نامه۲۵.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ادام»، ص۳۴.    






جعبه ابزار