ابوالحسن احمد بن میثم میثمی طلحی کوفی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابوالحسن (ابوالحسین) احمد بن میثم طلحی کوفی (م قرن سوم هجری)، از فقهای مورد اعتماد
امامیه در
قرن سوم هجری قمری بود.
ابوالحسن (ابوالحسین) احمد بن میثم بن ابی‌نعیم فضل بن دکین میثمی طلحی کوفی، اهل
کوفه و از فقهای مورد اعتماد امامیه در این شهر بود و لقب طلحی او از آن روست که از موالی خاندان
طلحة بن عبیدالله تیمی به شمار می‌رفت.
زمانی که جدش
فضل بن دکین (م ۲۱۹ هـ) کوچید و در محله رملیه ساکن شد، احمد همراه جدش بود و ماجرای تدریس او را گزارش می‌کند،
بنابراین ولادت او مدت‌ها پیش از سفر جدش بوده و در آن زمان قضایا را دیده و روایت کرده است. به ویژه اینکه فضل پس از این سفر، مجدداً به کوفه بازگشت و در کوفه مرد و اینکه میثم پدر احمد پیش از فضل بن دکین مرده بود.
احمد میثمی از جدش فضل،
یحیی بن عبدالحمید حمانی،
ابوجناده سلولی،
ابراهیم بن یوسف طحّان،
احمد بن مبارک،
اسماعیل بن عثمان،
محمد بن عاصم و
علی بن قادم (م۲۱۳ هـ) روایت کرده و
ابوالعباس ابن عقده (م۳۳۳ هـ)،
احمد بن اعرابی و طبرانی از او روایت کرده‌اند.
تالیفات احمد عبارت‌اند از:
المعجز
کتاب الملاحم، کتاب الدلائل، کتاب المتعه، کتاب النوادر، کتاب الشعراء و البیع که
حمید بن زیاد (م۳۱۰ هـ) آنها را روایت کرده است.
به گفته
شیخ طوسی، این کتاب‌ها از اصول
شیعه به شمار می‌روند.
تاریخ درگذشت میثمی در دست نیست، ولی با توجه به اساتید و شاگردانش، وفات او در قرن سوم تخمین زده می‌شود.
برای مطالعه بیشتر به منابع زیر مراجعه شود.
پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۱۵۶، برگرفته از مقاله «ابوالحسن احمد بن میثم میثمی».
