ابوعبدالله احمد بن محمد عدوی جهمی قرشی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابوعبدالله احمد بن محمد عدوی جهمی قرشی (م ۲۴۰ هـ)، فردی ادیب، روایتگر، شاعری آوازه‌خوان و نسب‌شناس بود.
ابوعبدالله احمد بن محمد بن حمید عدوی جهمی قرشی، از
قبیله بنی‌عدی بن کعب و منسوب به جدش
ابوالجهم بن حذیفه می‌باشد.
جهمی از حجازیانی است که به
بغداد آمده و در همان‌جا رشد یافته و تحصیل کرده است.
او فردی ادیب، روایتگر، شاعری آوازه‌خوان و نسب‌شناس بود و عیوب بزرگان را به‌طور زننده می‌شمرد.
به گفته
صفدی، جهمی زبانی زننده و تند داشت و دیگران را
هجو کرده و به تمسخر می‌گرفت.
محمد بن داود از
سوار بن ابوشراعه نقل کرده که میان جهمی و گروهی از هواداران
عمر و
عثمان درگیری لفظی برپا شد، چه او به زشت‌ترین صورتی پیشینیان آنان را یاد کرد. برخی از بنی‌عباس اعتراض کردند و او هم نسبت به عباس کلمه بسیار زشتی گفت. این خبر که به
متوکل (خلافت ۲۳۲-۲۴۷ هـ) رسید، امر کرد تا صد تازیانه به او بزنند و ابراهیم بن اسحاق بن ابراهیم وی را به تازیانه بست.
اسماعیل پاشا مرگ احمد جهمی را در سال ۲۴۰ هـ نوشته است.
آثار و تالیفات جهمی عبارت‌اند از: کتاب انساب قریش و اخبارها، کتاب المعصومین، کتاب المثالب، کتاب الانتصار فی الرد علی الشعوبیه و کتاب فضائل مصر.
برای مطالعه بیشتر به منابع زیر مراجعه شود.
پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۱۲۷، برگرفته از مقاله «احمد جهمی».
