احمد بن محمد شریف حسنی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
احمد بن محمد شریف حسنی (متوفای ۳۴۵ق)، شاعر و بزرگ طالبیان در
قرن چهارم هجری قمری در
مصر بود.
احمد بن محمد بن اسماعیل بن ابراهیم طباطبا بن اسماعیل بن ابراهیم بن
حسن بن
حسن بن علی بن ابی طالب (علیه
السّلام)
شریف حسنی رسی مصری و بزرگ طالبیان مصر و شاعری بود که اشعار لطیف و رقیق در
غزل و
زهد داشت. او در مصر متولد شد و در ۶۴ سالگی در همان‌جا درگذشت طباطبا، لقب جدّش ابراهیم است، زیرا وی به دلیل نداشتن مخرج «قاف»، آن را «ط» و قبا را «طبا» تلفظ می‌کرد. از اشعار او است:
«یاران رفتند و با فراق خود، آتش عشقی پایدار، درونم به پا کردند. خدا را! روزهای خوشی چه زود گذر و گویا در سرعت، همانند خواب‌های شیرین است.
اگر زندگی و سرخوشی از سر تفقد برای عاشقی پایدار می‌ماند، برای من نیز این خوشی ادامه می‌یافت. ای زندگانی از دست رفته! سالی از عمر ما را برگیر و به جایش، چند روز از ایام عاشقی را به ما باز گردان!».
عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ
اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ
اسلامی، ج۲، ص۲۵۴.
