• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

احمد بن محمد طبری ترنجی

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



مقالات مرتبط: ابوالحسن طبری.


احمد بن محمد طبری ترنجی (م. حدود ۳۶۰ق) طبیب و فیلسوف قرن چهارم هجری قمری، که در طبرستان سکونت داشت. طبری در طبابت به جایی رسید که لقب «بقراط زمان» و «جالینوس عصر» را به خود اختصاص داد. وی از شیعیان بود و در دربار آل بویه به طبابت مشغول بود.



ابوالحسن احمد بن محمد بن یحیی طبری ترنجی اهل منطقه طبرستان (مازندران کنونی) بود و ظاهراً در همانجا به دنیا آمد.
وی پس از گذر از ایام کودکی به تحصیل علم پرداخت در حکمت و طب اشتغال یافت و از ابوماهر موسی بن یوسف بن سیار طبیب در طب بهره برد.
[۲] شوشتری، سید نورالله، مجالس المؤمنین، ج۲، ص۱۹۰.
گویند او در طبابت به مهارت رسید
و در فلسفه و حکمت توانایی یافت. طبری در طبابت به جایی رسید که لقب «بقراط زمان» و «جالینوس عصر» را به خود اختصاص داد.
[۵] شوشتری، سید نورالله، مجالس المؤمنین، ج۲، ص۱۹۰.



احمد طبری نخستین پزشک شاغلی بود که راه درمان «جرب» را شرح داد و شیوه ابتکاری خود در درمان این بیماری را توصیه کرد.
[۷] گروهی از نویسندگان، خلاصه زندگی نامه علمی دانشمندان، ص۵۵۹.
او شیعه بود
[۸] شوشتری، سید نورالله، مجالس المؤمنین، ج۲، ص۱۹۰.

و به دربار آل بویه که حامی تشیع بودند، راه یافت و پزشک مخصوص رکن‌الدوله و سپس معزالدوله شد.
[۱۱] شوشتری، سید نورالله، مجالس المؤمنین، ج۲، ص۱۹۰.



احمد اثری در طب از خود بر جای گذاشت که:



تاریخ درگذشت ابوالحسن به طوردقیق روشن نیست؛ ولی مرگ او را در سال ۳۵۹، حدود ۳۶۰، ۳۶۶
[۱۵] تفضلی، آذر و مهین فضائلی جوان، فرهنگ بزرگان، ص۶۳.
و حدود ۳۷۰ هجری در طبرستان گفته‌اند.
[۱۷] گروهی از نویسندگان، خلاصه زندگی نامه علمی دانشمندان، ص۵۵۹.
(دیگر منابع:
[۲۰] بروکلمان، کارل، تاریخ الادب العربی، ج۴، ص۲۸۹.
).


۱. ابن ابی اصیبعة، احمد بن قاسم، عیون الانباء، ص۴۲۷.    
۲. شوشتری، سید نورالله، مجالس المؤمنین، ج۲، ص۱۹۰.
۳. امین، سید محسن، اعیان الشیعه، ج۳، ص۱۱۸.    
۴. ابن ابی اصیبعة، احمد بن قاسم، عیون الانباء، ص۴۲۷.    
۵. شوشتری، سید نورالله، مجالس المؤمنین، ج۲، ص۱۹۰.
۶. امین، سید محسن، اعیان الشیعه، ج۳، ص۱۱۸.    
۷. گروهی از نویسندگان، خلاصه زندگی نامه علمی دانشمندان، ص۵۵۹.
۸. شوشتری، سید نورالله، مجالس المؤمنین، ج۲، ص۱۹۰.
۹. امین، سید محسن، اعیان الشیعه، ج۳، ص۱۱۸.    
۱۰. ابن ابی اصیبعة، احمد بن قاسم، عیون الانباء، ص۴۲۷.    
۱۱. شوشتری، سید نورالله، مجالس المؤمنین، ج۲، ص۱۹۰.
۱۲. امین، سید محسن، اعیان الشیعه، ج۳، ص۱۱۸.    
۱۳. ابن ابی اصیبعة، احمد بن قاسم، عیون الانباء، ص۴۲۷.    
۱۴. آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۱۷، ص۴.    
۱۵. تفضلی، آذر و مهین فضائلی جوان، فرهنگ بزرگان، ص۶۳.
۱۶. بغدادی، اسماعیل بن محمد، هدیه العارفین، ج۱، ص۶۶.    
۱۷. گروهی از نویسندگان، خلاصه زندگی نامه علمی دانشمندان، ص۵۵۹.
۱۸. آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۱۶، ص۲۳۷.    
۱۹. آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۲۱، ص۱۹۶.    
۲۰. بروکلمان، کارل، تاریخ الادب العربی، ج۴، ص۲۸۹.
۲۱. مدرس تبریزی، محمدعلی، ریحانه الادب، ج۷، ص۵۹.    
۲۲. زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۱، ص۲۰۹.    
۲۳. کحاله، عمررضا، معجم المؤلفین، ج۲، ص۱۱۲.    



• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «احمد طبری»، ج۲، ص۱۰۴.






جعبه ابزار