احمد بن اسحاق صبغی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
احمد بن اسحاق صبغی (
۲۵۸-
۳۴۲ق) از فقها و متکلمان برجسته
شافعی مذهب در
قرن سوم و چهارم هجری قمری بود. او در سال ۲۵۸ هجری در نیشابور به دنیا آمد و پس از فراگیری علوم در شهرهای مختلف به یکی از چهره‌های سرشناس
فقه و
حدیث تبدیل شد. صبغی بیش از پنجاه سال به فتوا دادن مشغول بود و آثار مهمی در زمینه‌های فقه و
کلام از خود به جا گذاشت. وی سرانجام در سال ۳۴۲ هجری قمری درگذشت.
ابوبکر احمد
بن اسحاق
بن ایوب
بن یزید نیشابوری مشهور به صبغی در سال ۲۵۸ هجری در
نیشابور به دنیا آمد
و به گفته خویش در آغاز کودکی به فراگیری فن سوارکاری و اسب دوانی پرداخت؛ ولی حتی یک کلمه دانش نیاموخت.
پس از گذران این دوران در ۲۲سالگی به دانش آموزی روی آورد و در این راستا به شهرهای
ری،
بغداد،
بصره،
واسط و
مکه مسافرت کرد و علوم بسیاری را از استادان آن دیار فرا گرفت.
ابوبکر صبغی از پیشگامان معروف علم فقه، حدیث و کلام بود و سرآمد دانشمندان روزگار خویش به شمار می‌رفت.
وی از فقهای شافعیه بود
و بیش از پنجاه سال به فتوادادن مشغول بود.
از استادان صبغی می‌توان
حاکم نیشابوری،
اسماعیل بن قتیبه سلمی و
یعقوب بن یوسف قزوینی را نام برد.
کسانی چون
حمزه بن محمد زیدی و
ابوبکر اسماعیلی از شاگردان صبغی بوده و از وی بهره برده‌اند.
صبغی دارای آثار و تالیفات بسیاری در فقه و کلام بوده که عبارت‌اند از:
الاسماء والصفات،
الایمان،
الاحکام،
فضائل الخلفاءالاربعه،
الامامه،
الرؤیه،
العذر،
المبسوط.
گفتنی است
کحاله کتابی با عنوان القدر به او نسبت داده
که به نظر می‌رسد تصحیفی از همان العذر است.
صبغی در سال ۳۴۲ هجری از دنیا رفت.
و در تاریخ درگذشت او‌اندکی اختلاف است.
(دیگر منابع:
)
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف
اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان
اسلامی، برگرفته از مقاله «احمد صِبغی»، ج۲، ص۱۰۱.
