اِحْفاء (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اِحْفاء از
مفردات نهج البلاغه به معنای مبالغه در سئوال یا مبالغه در داشتن مال شخص است. این واژه فقط یک بار در
نهج البلاغه استفاده شده است.
حضرت علی (علیه‌السلام) پس از
دفن حضرت صدیقه طاهره (علیهاالسّلام) خطاب به قبر
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) از این واژه استفاده نموده است.
اِحْفاء _ حَفو به معنای مبالغه در سئوال یا مبالغه در داشتن مال شخص است.
برخی از مواردی که در نهج البلاغه استفاده شده به شرح ذیل می‌باشد:
حضرت علی (علیه‌السلام)]] پس از دفن حضرت صدیقه طاهره (علیهاالسّلام) خطاب به قبر رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرمود:
«السَّلاَمُ عَلَيْکَ يَا رَسُولَ اللهِ عَنِّي، وَ عَنِ ابْنَتِکَ النَّازِلَةِ فِي جِوارِکَ، وَ السَّريعَةِ اللَّحَاقِ بِکَ ... وَ سَتُنَبِّئُکَ ابْنَتُکَ بِتَضَافُرِ أُمَّتِکَ عَلَى هَضْمِهَا، فَأَحْفِهَا السُّؤَالَ، وَ اسْتَخْبِرْهَا الْحَالَ»»
«سلام بر تو ای رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) از من و از دخترت که در جوار تو نازل شد و به زودی به تو پیوست ... دخترت به تو خبر خواهد داد که چطور امّتت بر خرد کردن و مظلوم کردن او دست به دست هم دادند، به طور کامل از وی سئوال کن و از حالش جویا باش».
(معلوم است که
ظلم شیخین نسبت به فاطمه (علیهاالسّلام) چقدر قلب آن حضرت را سوزانده بود).
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «احفاء»، ج۱، ص۲۸۸.
