احتیال (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اِحتِیال (به کسر همزه و کسر تا) از
واژگان نهج‌البلاغه به معنای
حيله و تدبير كردن و كار را از وجهى به وجهى بر گرداندن است. از این مادّه یک مورد در
نهج‌البلاغه آمده است.
اِحتِیالبه معنای
حيله و تدبير كردن و كار را از وجهى به وجهى بر گرداندن است.
موردی که در
نهج‌البلاغه استفاده شده به شرح ذیل می‌باشد.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف خداى تعالى فرموده:
«وَ ظَهَرَ فَبَطَنَ، وَ بَطَنَ فَعَلَنَ، و دَانَ وَ لَمْ يُدَنْ، لَمْ يَذْرَاَ الْخَلْقَ بِاحْتِيَال، وَ لاَ اسْتَعَانَ بِهِمْ لِكَلاَل.» «او ظاهر و باطن و باطن و ظاهر، و جزا داده و مجازات نشده، مخلوق را با اعمال فكر نيافريده و به علت
خستگی از آنها يارى نخواسته است.»
(شرح‌های خطبه:
)
از این مادّه یک مورد در
نهج‌البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «احتیال»، ج۱، ص۳۱۶.
