احادیث قرائات
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
احادیث قرائات، به روایات بیانگر نحوه
قرائت پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم و
امامان معصوم علیه‌السّلام گفته می شود.
قرائت از لحاظ
شأن و موقعیت، مانند
حدیث، قواعد و ضوابطی دارد. آن مأخذ و منبعی که ماده و اساس نخستین قرائت قرآنی از آن سیراب می‌شود، گزارش‌های تاریخی بیانگر قرائات
رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم و
ائمه علیه‌السّلام، و یا سکوت و تأییدات آنها نسبت به قرائاتی است که در حضورشان انجام می‌شد. به عبارت دیگر می‌توان گفت از دیدگاه علمای
مسلمان،
روایت از رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم و معصومان علیه‌السّلام ماخذ منحصر به فرد و منبع اصیل قرائت است.
ابن جزری از ابوعمرو
عثمان بن صلاح نقل می‌کند که: "قرائتی که به آن عمل می‌شود باید نقل آن از رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم به عنوان
قرآن ،
متواتر یا
مستفیض باشد".
همچنین در کتاب
منجد المقرئین تصریح می‌کند:
قاری از اقراء به قرائتی که به نظر او درست و نیکو است و در زمینه آن، نقل و روایتی نیست برحذر باشد و نیز باید از اقرائی خودداری کند که از نظر
قواعد عربی و لغوی درست می‌نماید، ولی فاقد روایت است.
ابوعمرو
عثمان بن سعید دانی نیز (طبق نقل صاحب
مناهل العرفان ) می‌گوید:
ائمه و استادان قرائت درباره هیچ یک از انواع قرائت‌های قرآن به آن چه از لحاظ لغت، رایج تر و منطبق تر با قواعد عربی است وقعی نمی‌نهند؛ بلکه بر آن قرائت‌هایی تکیه می‌کنند که ثبوت فزون تری در
روایت و
صحت بیشتری درنقل داشته باشند. وقتی روایت و نقل درباره قرائت ثابت شود، نه
قیاس و معیارهای قواعد و دستور زبان عربی می‌تواند آن را مردود کند و نه رواج و
شیوع لغت ؛ زیرا قرائت، سنتی است که باید از آن پیروی کرده، آن را پذیرفت و سرانجام به آن روی آورد.
فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «احادیث قرائات (علوم قرآنی)».
