إِتْيان (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
إِتْيان (به کسر الف و سکون تاء) از مفردات
نهج البلاغه، به معنای آمدن، انجام دادن و آوردن می‌باشد.
این کلمه بحدّ وفور به‌هر دو معنی در «نهج‌البلاغه» آمده و احتیاج به‌توضیح بیشتری ندارد.
«ایتاء» از
باب افعال پیوسته متعدی به کار رفته است.
إِتْيان به معنای آمدن و آوردن، هم به صورت
لازم و هم
متعدی (هر دو) آمده است.
یکی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امیرالمومنین علی (علیه‌السلام) درباره فتنه‌ها فرمود:
«ثُمَّ يَأْتِي بَعْدَ ذلِكَ طَالِعُ الْفِتْنَةِ الرَّجُوفِ، وَالْقَاصِمَةِ الزَّحُوفِ، فَتَزِيغُ قُلُوبٌ بَعْدَ اسْتِقَامَة وَتَضِلُّ رِجَالٌ بَعْدَ سَلاَمَة» «سپس می‌آید مقدمّه
فتنه متزلزل کننده و شکننده حمله کننده، پس قلوبی بعد از
استقامت منحرف می‌شوند و مردانی بعد از سلامت و
هدایت به گمراهی می‌روند.»
مواردی متعدد از این مادّه در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اتیان»، ص۲۵.
