ابومحمد، عبدالرحمان بنخالدبن ولید که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) را درک کرد، ولی نه از او حدیثی را حفظ کرد و نه چیزی شنید، از بزرگان قریش بود و از علی بن ابی‌طالب و بنی‌هاشم رویگردان بود. بر خلاف برادرش مهاجربنخالد که از دوستداران علی بود و همراه او در جنگ صفین و جمل حضور داشت. عبدالرحمان در نبرد صفین همراه معاویه بن ابی‌سفیان بود. معاویه، جنگ‌های تابستانی را به او سپرد. او در سال ۴۴ ق بر دژ «لؤلؤه» چیره شد. اسلاوهایی که در کنار رومی‌ها می‌جنگیدند، به او پیوستند و پنج هزار تن از آنان با او به شام رفتند و معاویه آنان را در «افامیه» ساکن کرد. گفته می‌شود که معاویة بن ابی‌سفیان هنگامی که دید مردم به ابومحمد تمایل دارند و او را بر پسرش یزید، برتر می‌شمارند، به طبیب مخصوص خودش، ابن اثال امر کرد که او را مسموم کند.
