ابومحمد بدرالدین حسین اهدل
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابومحمد بدرالدین حسین
بن صدیق ۵۰ -۰۳ق/۴۴۶- ۴۹۸م،
صوفی،
فقیه،
محدث،
ادیب و
نحوی بود.
وی در «ابیات حسین»، واقع در
یمن متولد شد، در همان‌جا پرورش یافت،
سپس به شهرهای مختلف
سفر کرد و از محضر استادان بسیاری بهره برد. او
فقه را از عالمانی چون
ابوبکر بن قصیص و
ابوالقاسم بن عمر
بن مطیر در ابیات حسین، و ابراهیم
بن ابی
القاسم جمعان در مراوغه، و عمرالفتی در زبید فرا گرفت و ادب را نزد
علی بن زین شرجی آموخت. استادان‌ِ او در
نحو نیز ابوبکر
بن قصیص و علی احمر بودند.
بدرالدین در ۷۲ق/۴۶۷م برای گزاردن
حج به
مکه رفت و مجاور شد. وی در آن‌جا در مجالس
قاضی برهانی و
قاضی محیوی حاضر می‌شد و سرانجام از برهانی
اجازه یافت. در
مدینه نیز از محضر ابوالفرج مراغی، و پس از آن در یمن از محضر یحیی عامری بهره برد.
حسین
بن اهدل در
مکه هم‌نشین سخاوی بود و تصانیف او را کتابت، و سپس قرائت می‌کرد.
وی همچنین از سخاوی روایت کرده، و قصیده‌ای نیز در
مدح او سروده است. نجم
بن فهد و عیدروسی اشعار بسیاری از حسین
بن اهدل نقل کرده‌اند.
چنین به نظر می‌رسد که حسین در اواخرِ عمر به جرگه صوفیان پیوسته، و به
عرفان روی آورده بوده است.
وی در
بندر عدن از
دنیا رفت و در همان‌جا به
خاک سپرده شد.
آثار منسوب به او این‌هاست:
۱. ارتیاح الارواح فی ذکرالله الکریم.
۲. الفتاح، که نسخه‌ای از آن در رامپور موجود است.
۳. المولدالشریف، که نسخه‌ای از آن در
کتابخانه احقاف نگاهداری می‌شود.
ابراهیم‌خلیل زبیدی خلاصه‌ای از شروح این کتاب را گرد آورده که نسخه‌ای از آن در کتابخانه ظاهریه موجود است.
دانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «بنی‌اهدل»، ج۱۲، ص۳۰.
