ابولبابه بشیر بن عبدالمنذر انصاری
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اَبولُبابه انصاری، بشیر
بن عبدالمنذر
بن رفاعه،
صحابی پیامبر - صلیاللهعلیهوآلهوسلم- بود.
او از تیره
بنی عمر و
بن عوف قبیله اوس بود.
از آنجا که ابولبابه، دو برادر هم داشت، در برخی مآخذ، میان آنان خلطی رخ داده است: نخست،
مبشربن عبدالمنذر که در
غزوه بدر به
شهادت رسید
، دیگر
رفاعه ابن عبدالمنذر که از شرکتکنندگان در
بیعت دوم عقبه بود و در بدر و احد شرکت کرد و در
غزوه خیبر به شهادت رسید
و به قولی یکی از
نقیبان انصار بود
و در مآخذی از او نیز به عنوان ابولبابه یاد کردهاند.
همچنین نباید ابولبابه انصاری را با ابولبابه دیگری که مروان نام داشت، اشتباه کرد.
به هر حال ابولبابه انصاری به هنگام وقوع
جنگ بدر نخست با دیگر لشکریان همراه شد، ولی پیامبر- صلیاللهعلیهوآلهوسلم- او را به عنوان جانشین خود در
مدینه ، از میانه راه بازگرداند و سپس از
غنائم جنگی هم بهره او را پرداخت.
در،
غزوه سویق و نیز در
غزوه بنی قینقاع هم جانشین پیامبر- صلیاللهعلیهوآلهوسلم- در مدینه بود، اما در دیگر غزوات در رکاب پیامبر- صلیاللهعلیهوآلهوسلم- پیکار کرد
و در
فتح مکه پرچمدار
بنی عمر و
بن عوف بود.
در
غزوه بنی قریظه ، چون یهودیان از
محاصره به تنگ آمدند، کس نزد پیامبر- صلیاللهعلیهوآلهوسلم- فرستادند و تقاضا کردند ابولبابه را که از همپیمانان آنان بود، پیش ایشان فرستد و گفتهاند پیامبر- صلیاللهعلیهوآلهوسلم- نخست او رامأمور
جنگ با آنان کرده بود.
ابولبابه به
قلعه رفت و به اشارهای، آنان را از
صلح با پیامبر- صلیاللهعلیهوآلهوسلم- بازداشت واندکی بعد چندان ازکار خود
پشیمان شد که به
مسجد رفت و خود را به ستونی ازستونهای
مسجد پیامبر - صلیاللهعلیهوآلهوسلم- بست و
سوگند خورد که تا حق تعالی
توبه وی قبول نکند، خود را از ستون باز نگشاید
و گفتهاند به همین سبب
آیه ۲۷ از
سوره انفال و ۱۰۲ از
سوره توبه در حق وی نازل شد.
اما روایتهای دیگری نشان میدهد که سبب این کار، خودداری او از حضور در
جنگ تبوک بوده است.
در تاریخ مرگ او اختلاف است:به روایتی پیش از
قتل عثمان ،
یا در دوران
خلافت امام علی - علیهالسلام- درگذشت
و به روایت دیگری تا پس از ۵۰ق نیز زنده بود.
ابولبابه احادیثی از
پیامبر - صلیاللهعلیهوآلهوسلم- نقل کرده است.
همچنین دو پسرش سائب و عبدالرحمن و نیز
عبدالله بن عمر و
عبدالله بن کعب قرظی از او
حدیث شنیدهاند
(۱) علی
بن محمد ابن اثیر، اسدالغابه، قاهره، ۱۲۸۰ق.
(۲) احمد
بن علی ابن حجرعسقلانی، الاصابه، قاهره، ۱۳۲۸ق.
(۳) احمد
بن علی ابن حجرعسقلانی، تقریب التهذیب، به کوشش عبدالوهاب عبداللطیف، بیروت، ۱۳۹۵ق/۱۹۷۵م.
(۴) احمد
بن علی ابن حجرعسقلانی، تهذیب التهذیب، حیدرآباد دکن، ۱۳۲۷ق.
(۵) محمد ابن سعد، الطبقات الکبری، بیروت، ۱۹۶۰م.
(۶) محمدبن نصر ابن قیسرانی، الجمع بین کتابی…، حیدرآباد دکن، ۱۳۲۳ق.
(۷) عبدالملک ابن هشام، سیره النبویه، به کوشش مصطفی سقا و دیگران، بیروت، داراحیاء التراث العربی.
(۸) احمدبن
عبدالله ابونعیم اصفهانی، معرفه الصحابه، به کوشش محمد راضی عثمان، مدینه/ ریاض، ۱۴۰۸ق/۱۹۸۸م.
(۹) احمدبن حنبل، مسند، قاهره، ۱۳۱۳ق.
(۱۰) بلاذری، احمدبن یحیی، انساب الاشراف، به کوشش محمد حمیدالله، قاهره، ۱۹۵۹م.
(۱۱) محمد
بن مسلم زهری، المغازی النبوبه، به کوشش سهیل زکار، دمشق، ۱۴۰۱ق/۱۹۸۱م.
(۱۲) طبری، تاریخ.
(۱۳) عروه
بن زبیر، مغازی رسول الله، به کوشش محمد مصطفی اعظمی، ریاض، ۱۴۰۱ق/۱۹۸۱م.
(۱۴) یوسف
بن عبدالرحمن مزی، تحفه الاشراف، به کوشش عبدالصمد شرفالدین، بمبئی، ۱۳۹۷ق/۱۹۷۷م.
(۱۵) مسلم
بن حجاج، الکنی و الاسماء، به کوشش مطاع طابیشی، دمشق، ۱۴۰۴ق/۱۹۸۴م.
(۱۶) احمدبن علی مقریزی، امتاع الاسماع، به کوشش محمود محمد شاکر، قاهره، ۱۹۴۱م.
(۱۷) محمدبن عمر نووی، تفسیر النووی، بیروت، ۱۳۹۸ق/۱۹۷۸م.
(۱۸) محمدبن عمر واقدی، المغازی، به کوشش مارسدن جونز، لندن، ۱۹۶۶م.
(۱۹) یحیی
بن معین، التاریخ، به کوشش احمد محمد نورسیف، مکه، ۱۳۹۹ق/۱۹۷۹م.
(۲۰) احمدبن اسحاق یعقوبی، تاریخ، بیروت، ۱۳۷۹ق/۱۹۶۰م.
دانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «ابولبابه انصاری»، ج۶، ص۲۵۱۴.