ابوعلی نحوی فارسی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابن درستویه ابوعلی فارسی (متوفای ۳۷۷ق)، از علمای بزرگ
نحو در قرن چهارم قمری و از مصاحبین
عضدالدوله دیلمی بود. وی آثار و تالیفات متعددی در نحو و
علم لغت دارد. او سرانجام به
سال ۳۷۷ قمری در ۸۶ سالگی درگذشت.
ابوعلی ابوالحسن بن علی بن احمد بن عبدالغفار فارسی مشهور به ابن درستویه در علم نحو و علم لغت، پیشوای عصر خویش بود. وی در
سال ۲۸۸ق در شهر فسا یا نسا (از توابع فارس) به دنیا آمد.
ابوعلی برای تحصیل علم به
بغداد آمد و نزد علمای نحو و لغت آن سامان این دو دانش را فراگرفت. آن گاه راهی حلب شد و برای مدتی نزد
سیف الدوله اقامت گزید. چندی بعد، عضدالدوله دیلمی او را به شیراز فراخواند تا پسر برادرش، کسری (معرّبِ خسرو) را آموزش دهد. آن جا بود که ابوعلی نزد عضدالدوله، منزلتی والا یافت و کتاب
الایضاح و التکمله را برای وی تألیف کرد. پس از آن، دوباره به «بغداد» بازگشت و همان جا اقامت گزید.
ابوعلی فارسی در علم نحو، امام عصر خویش بود و در علم اللغه نیز آثار ارزشمندی دارد. التذکره فی علوم العربیه، المقصور و الممدود، الایضاح فی النحو و نیز رساله‌هایی که آن‌ها را در مسائل متعدد و لغت و نحو تألیف کرده، از جمله تألیفات است.
ابن درستویه سرانجام به
سال ۳۷۷ قمری در ۸۶ سالگی در «بغداد» درگذشت.
عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۲، ص۳۲۱.
